We mogen het niet vergeten!

Al op jonge leeftijd werd ik geïnspireerd door het verhaal van Boy Ecury. Een persoon die in 1937 van Aruba naar Nederland is afgereisd om te studeren. Al vanaf het begin van de Tweede Wereldoorlog besloot hij zich aan te sluiten bij het verzet. Hij had er ook niet voor kunnen kiezen, maar hij zag het als zijn plicht om te vechten voor onrechtvaardigheid en de vrijheid van alle Nederlanders binnen het Koninkrijk der Nederlanden. En zeker in het speciaal voor zijn geliefde land Aruba. Een persoon die op 22-jarige leeftijd al de moed had om niet te zwichten tegen onrechtvaardigheid. Hier kan je alleen maar bewondering voor opbrengen. Die zelf op zijn laatste avond gezegd zou hebben tegen zijn medegevangene dat hij zou sterven met een glimlach op de lippen. Zeker een persoon die we nooit zouden mogen vergeten.

Ik denk dat de Arubaanse jeugd zich graag wil identificeren met een persoon als Boy Ecury. Al is het misschien alleen omdat hij op Aruba geboren is. Trots kan ik mij hierin vinden. Het is misschien wel erg makkelijk gezegd dan gedaan, dat je in een tijd van oorlog hetzelfde zou hebben gedaan als Boy Ecury. Vaak heb je je eigen beweegredenen en is het niet altijd vanzelfsprekend dat je je eigen leven op het spel zet voor de vrijheden van anderen. Je kiest vaker, hoe spijtig dit soms ook is, voor jezelf. Zeker in deze tijd waarop we vol verharding met elkaar omgaan. En dat je er dan zelf voor kiest om te blijven staan bij jouw eigen principes, je eigen normen en waarden voor een rechtvaardiger wereld. Daar kan ik alleen maar meer bewondering voor hebben. Maar ik weet ook dat soms je eerlijkheid en rechtvaardigheid niet altijd in dank wordt afgenomen. Ze vinden je lastig en verafschuwen je. Je doet het goed, maar men ziet je liever falen. Op sommige momenten is het inderdaad moeilijk om bij je normen en waarden te blijven. Maar wat is een persoon zonder normen en waarden? Wat is een persoon die nergens in gelooft en niet voor rechtvaardigheid wilt strijden?

Tijdens de Tweede Wereldoorlog is Aruba niet bezet geweest en heeft hier de Bevrijdingsdag op 5 mei geen betekenis. Dit wordt dan ook niet gevierd. Op 4 mei, Dodenherdenking, is op Aruba voor veel mensen een gewone dag. Gelukkig staan toch elk jaar enkele mensen stil en herdenken we alle burgers en militairen die sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog zijn omgekomen. Vandaag, op het plein aan de A. Lacle Boulevard, wordt om 18:00 twee minuten stilte gehouden. Hierna worden er kransen gelegd bij het monument voor de 192 Antillianen uit Aruba, Bonaire en Curaçao, die tijdens de Tweede Wereldoorlog hun leven voor de vrijheid voor anderen hebben gegeven.

Ook ik sta stil op deze dag en denk ik speciaal aan de heldendaden van Boy Ecury. Maar ook aan ons eigen vrijheid, die niet vanzelfsprekend is. Dat je mag gaan en staan waar je wilt. Dat je mag zeggen wat je wilt en je een eigen mening mag vormen. En dat je hopelijk op je eigen manier kunt bijdragen aan een rechtvaardiger wereld.