Een Dodenherdenking zonder volksliederen?

Rond kwart voor zes in de avond waren mijn vader en ik op het plein aan de A. Lacle Boulevard aangekomen om stil te staan bij de Dodenherdenking. Ik dacht dat we goed op tijd waren aangezien om 18:00 de twee minuten stilte in acht werd genomen. Alle straten werden goed afgezet en toch veel mensen waren naar deze herdenking gekomen. Helaas werd het een herdenking om snel te vergeten.

In het begin liep alles keurig. De ceremoniemeester gaf de opdracht om de Arubaanse en Nederlandse vlag halfstok te strijken. De eenheid van het Korps Mariniers was ook aanwezig en stond hier als gewapend wacht. Nu was het wachten op de Gouverneur van Aruba, Zijne Excellentie Alfonso Boekhoudt en de rest van de afgevaardigden. In de kort stille tocht liep de minister-president Evelyn Wever-Croes, de voorzitter van Camarada, vergezeld met de kinderen van verschillende scoutinggroepen naar het monument voor Antilliaanse Gevallenen. Het was een mooi gezicht om de kinderen van de Scouting te zien. Van groot en klein waren hier in hun uniform aanwezig. De Gouverneur was er zelf niet bij, maar de waarnemend Gouverneur Zijne Excellentie Agustin Vrolijk nam zijn plaats in.

Dit was nu het moment dat een militaire geestelijke een gebed opdroeg en er werd een krans gelegd bij het monument. Ook sprak de minister-president enkele woorden tot de menigte. Hierna werd er een gedicht in het Papiamento en in het Nederlands voorgedragen. Ik weet niet wie dit gedicht heeft geschreven, maar het was een mooi en indrukwekkend gedicht. Ik keek naar mijn horloge. Vijf over acht, vreemd. Opeens hoorde ik iemand “Taptoe” roepen. Het was één van de bemanningsleden van de Marinierskazerne, die de taptoe zou spelen. Hij had zijn trompet in zijn hand. Hier werd niet naar geluisterd en men ging door met de kransleggingen van de verschillende afgevaardigden. Hierna konden de kinderen van de verschillende scoutingsgroepen een bloemetje leggen bij de verschillende kransen. De ceremoniemeester gaf aan dat het nu tijd was voor de twee minuten stilte. De taptoe werd uiteindelijke gespeeld. Dit is dan ook mijn moment waarbij ik elke keer weer, bij het luisteren van de taptoe, kippenvel krijg. Het is altijd de gewoonte dat na de taptoe er twee minuten stilte wordt gehouden. Helaas wist blijkbaar de ceremoniemeester dat niet. Na de taptoe werd er zeker een paar seconden stilte gehouden, maar dat was zeker geen twee minuten waarop de ceremoniemeester meteen door ging met het programma. De man die net de taptoe had gespeeld begon meteen hoofdschuddend voor zich uit te staren. Hij was hier, naar mijn idee, zeker niet over te spreken. En eerlijk gezegd ik ook niet. Ik stond vol verbazing te kijken. De ceremoniemeester gaf aan dat het defilé was geopend en dat er nu de gelegenheid werd geboden om langs de kransen te lopen. De waarnemend Gouverneur, minister-president en de rest van de afgevaardigden vertrokken in verschillende auto’s en dit was dan ook het einde van deze Dodenherdenking.

Wacht even!? Na een toch wel rommelige Dodenherdenking miste ik ook nog de volksliederen die altijd na de twee minuut stilte werden gespeeld. Ik kon samen met mijn vader weglopen, maar ik kon het niet laten om toch even te vragen wat er nu aan de hand was. En waarom men nu niet de Arubaanse en Nederlandse volksliederen had gespeeld. Is dit nu een andere manier om deze herdenking te herdenken? Ik hoop het echter niet. Ik ben naar de ceremoniemeester toegelopen en heb ik mezelf voorgesteld en hem gevraagd waarom de volksliederen niet werden gespeeld. Hij gaf aan dat hij maar ceremoniemeester was en hij hier geen benul van had. Hij zou niet weten waarom het zo is gegaan. Voor verdere informatie verwees hij mij naar de voorzitter van de Camarada. Hij zou mij wel verder kunnen helpen met mijn vragen. Ik nam afscheid van de ceremoniemeester en liep direct naar de voorzitter toe. Ook hem vroeg ik waarom er na de twee minuten stilte niet de volksliederen werden gespeeld. Hij zei dat hij het ook erg vond. Volgens hem had de ceremoniemeester een pagina van het programma overgeslagen en hierdoor een grote fout gemaakt. Maar hij kon niet lang met mij praten, hij moest snel weer verder.

Jammer, maar hoe kan dit toch gebeuren? Fouten kunnen en mogen gemaakt worden, maar deze foutjes mogen helaas niet. Zeker niet bij zo’n belangrijke herdenking als deze. Ik moet wel zeggen dat in het verleden altijd goed is gegaan. Altijd volgens het boekje. Ik was teleurgesteld en ik hoop ook echt dat men van deze fouten mag leren, zodat we volgend jaar op de juiste manier een Dodenherdenking waardig kunnen herdenken.