Waar blijft de Arubaanse onderwijsrevolutie?

Dinsdag 9 november 2021 werd er op sociale media het nieuws bekend gemaakt door Simar (vakbond van het onderwijs op Aruba) dat de regering van Aruba elf miljoen wil bezuinigen in het onderwijs. Ik en velen met mij in het onderwijs zijn hiervan geschrokken. Er heerst al zoveel onrust binnen het onderwijs dat er nu weer iets is waar de onvrede en onzekerheid alleen maar zal toenemen en de motivatie binnen de docenten steeds minder zal worden.

Als ik voor mezelf mag spreken, wil ik graag eerlijk zeggen dat mijn motivatie als docent de afgelopen maanden steeds meer is afgenomen. Helaas, want ik vind het nog steeds een prachtig en uitdagend beroep. Het op je eigen manier kunnen vormen van kinderen, zodat ze via jouw kennis voor een bepaald vak, zelfredzaamheid kunnen ontwikkelen. Dat je kinderen zo kunt helpen, dat ze hierdoor in hun toekomst wat kunnen betekenen.

Vroeger werd het beroep onderwijzer gezien als een roeping, waar vele mensen respect voor hun leerkracht hadden. Nu geef ik de laatste tijd enkele dagen ook les op de avondschool en van een klas van ongeveer dertien studenten, volgen er in totaal maar twee of drie studenten online of fysiek les. De rest hebben blijkbaar vele andere zaken aan het hoofd en komen niet opdagen. Ook bij studenten merk ik dat hun motivatie steeds minder is geworden. Het onderwijs is minder uitdagend voor ze. En toch blijf je positief en zoek je naar eigen manieren om de motivatie niet te verliezen.

Weinig motivatie en erkenning. De minachting van de overheid heeft hier helaas aan bijgedragen. We moeten niet alleen de afgelopen vier jaar van onderwijs de schuld hiervan geven, want zelf ben ik van mening dat het misschien wel ruim 35 jaar is geweest dat het onderwijs binnen de overheid nooit echt de volledige waardering heeft ontvangen die het nog altijd verdiend. Was dit altijd zo? Nee, gelukkig niet. Want zeker voor die tijd werd je als leerkracht volledig gerespecteerd en erkend. Vele kozen hierdoor voor het beroep als onderwijzer. Zelfs onze nationale Arubaanse trots Betico Croes (voorvechter van de Status Aparte op Aruba), die in 1959 zijn hoofdakte behaalde op de Pedagogische Academie te Hilversum als onderwijzer en die toen, voordat hij de politiek in ging, les gaf aan de Sint Jozef school en het Antonius College in Santa Cruz.

Ook tijdens zijn politieke loopbaan kon Betico zijn talenten als onderwijzer zo goed mogelijk naar voren brengen. Zo stond er in de Amigoe van Curaçao op 26 september 1972 dat tijdens een vergadering van de eilandsraad op een gegeven moment Fichi Croes, van de partij PPA, sprak over de tweede MEP-motie, die voor hem geen basis en inhoud had. Dit viel uiteraard niet in beste aarde en MEP-leider Betico Croes antwoordde hierop dat hij Fichi Croes graag uitgebreid wilde uitleggen wat in de motie stond, mocht hij het niet begrijpen. Per slot van rekening was hij, Betico Croes, van beroep onderwijzer en hij was bereid zijn talenten te gebruiken. Zoveel liefde had Betico voor het onderwijs dat hij tijdens zijn strijd voor Status Aparte, zelf het belang van het onderwijs had aangegeven door te zeggen dat hij anders hoofd van de Mavo in Oranjestad zou zijn geweest en niet in de politiek zou zijn gegaan. Hij wilde daardoor graag bewijzen dat Aruba door Curaçao stiefmoederlijk werd bedeeld. Hij moest hier wel voor vechten en moest helaas zijn docentschap hiervoor opzeggen.

Ook in 1973 gaf Betico tijdens de tweede begrotingsbehandeling over het feit dat de Havo nog te veel gesloten en onbereikbaar blijft voor het Arubaanse kind. De Havo-deur is wel niet dicht, maar hij staat slechts op een kiertje, aldus Croes. Die dacht dat vooral de tweetaligheid een grote handicap was voor het schoolgaande kind. Hij vond het jammer dat de gedeputeerde van Onderwijs Max Croes gezegd zou hebben dat de ETAO-afgestudeerden geen werk bij de overheid konden vinden. ETAO stond voor de toen bestaande lagere beroepsopleiding onder het economisch, toeristisch en administratief onderwijs. “Waarom lopen de ETAO-leerlingen dan stage bij de verschillende eilandsdiensten?”, wilde raadslid Betico toen weten.

Betico had het onderwijs aan het hart en was ook in de politiek betrokken in het onderwijs. En dan vraag ik mij af... wat zou Betico Croes nu gevonden hebben van de situatie waarin we ons nu op Aruba verkeren? Is er dan niemand in de regering die op school heeft geleerd dat bezuinigen op het onderwijs misschien wel de slechtste bezuiniging is die je aan de volgende generaties kan meegeven?

Donderdag 11 november werd er een ongebruikelijke bijeenkomst gehouden van de vakbond van het onderwijs op Aruba, de Simar. Ze riepen het veld op om deze bijeenkomst bij te wonen. Om zo het veld te voorzien van informatie en hun bezorgdheden kenbaar te maken. Ook werd er tevens aan het veld gevraagd wat de volgende stappen moeten zijn om het onderwijs te redden. Ik zou denken dat er zo’n vijftig personen in totaal bij deze bijeenkomst aanwezig waren. Naar mijn mening wat weinig. We zijn te passief, maar hopelijk is dit een begin van iets groots.

Vanaf 13 maart 2020, toen Covid zijn intrede deed op Aruba, zijn de leerkrachten solidair gebleven tegenover een deel van de bevolking die door Covid het extra moeilijk had gekregen. De publiek sector heeft vanaf mei 2020 tot december 2020, 12,6 procent van zijn inkomen moeten afdragen om de minderbedeelden te helpen. Hier was in eerste instantie geen enkel docent op tegen. We willen zeker onze medemens helpen die het ten tijde van Covid het enorm moeilijk heeft. Ook Nederland bood ons enig hulp door middel van FASE-uitkering die in november 2021 zal stoppen. Ook loonsubsidie zal in november 2021 stoppen en zal niet meer uitgekeerd worden. In totaal heeft het onderwijs tot november 2021, 25 miljoen afgedragen, wat gelijk staat aan 58 procent. Waarom zo veel binnen het onderwijs? Dit is meer dan de helft. De rest van 42 procent werd afgedragen door andere departementen. Er zijn zoveel problemen binnen het onderwijs en nu wil de regering weer voor 11 miljoen hierop bezuinigen. Er is tekort aan docenten, vanaf je achtendertigste blijft je loon onveranderd, overuren worden niet meer betaald, toenemende werkdruk, taakuren worden gereduceerd, docenten krijgen geen auto en telefoonvergoedingen voor de vele telefoontjes aan ouders en bezoeken aan stageplekken. Even te vergelijking. Iemand in de regering ontvangt aan het einde van de maand elke keer een vergoeding voor zijn auto en telefoongebruik. Verschil moet er blijkbaar zijn, maar ook tijdens de periode van Covid? Zo zijn er nog tal van bezorgdheden die ook tijdens de bijeenkomst van Simar werden besproken. Van een docent wordt er steeds meer van hem/haar gevraagd of zelf geëist. Een docent zet zelf zijn eigen inkomen in om zijn of haar studenten te helpen. Een docent geeft meer dan 100 procent, maar ontvangt 87,4 procent.

Wat ik ook aardig schokkend vond, was het bericht dat we van Simar kregen. Dat er niet door de regering openheid van zaken wordt gegeven. Waar gaat al het geld naar toe? Gaat het geld wel naar de juiste bestemming? En waarom net 12,6 procent, in plaats van 12,5 procent zoals op Curaçao? Klaarblijkelijk was het een typfoutje door Nederland, waardoor we 0,1 procent meer moeten afdragen. Openheid van zaken wordt er dus niet gegeven en de regering schuift het probleem naar mijn mening makkelijk door naar Nederland. Die zou vast en zeker de grote boosdoener zijn van dit alles. Maar bedenk goed, wie worden er nu gestraft voor alle wantoestanden binnen de overheid op Aruba? Wie krijgt hier de schuld van? Weer de hardwerkende docent die meer dan alles doet om te zorgen voor goed onderwijs. Buiten het onderwijs hoor je van veel mensen dat een baan binnen het onderwijs een lekker leventje is en dat je veel vakanties hebt. Maar ze denken niet aan de meer dan twintig leerlingen in één klas die je dag in dag uit zo goed mogelijk moet onderwijzen. Met alle sociale problemen die je daarnaast ook nog hebt. Het lijkt wel alsof de regering een verdeel en heers techniek op Aruba wil toepassen. Waardoor het veld binnen het onderwijs verdeeld raakt en men zo kan blijven heersen. Ik wil bij deze graag een minister, van welke ministerie dan ook, uitnodigen om een hele dag voor mij voor de klas in te vallen. Welke minister zou dit aan willen durven? Bij mij bent u van harte welkom. Ik denk dat de waardering bij u dan zeker zal terugkeren.

Simar zal op 18 november weer samen met de minister van onderwijs rond de tafel gaan zitten en hun bezorgdheden van het veld kenbaar maken. Nu is het de tijd om binnen het onderwijs ons gelijk te halen. We moeten elkaar binnen het onderwijs steunen en een blok vormen tegen de overheid als het gaat om meer onnodige bezuinigingen. En begrijp mij niet verkeerd. We willen zeker solidair zijn met de medemens, maar dan wel op een eerlijke manier. Waar een ieder hardwerkende inwoner op Aruba meehelpt om hun medemens te helpen. Ook hier mag de regering een steentje extra aan bijdragen. Maar een extra bezuiniging van 11 miljoen op onderwijs gaat te ver!

Laten we weer net zo trots zijn op het onderwijs, zoals Betico Croes dat deed. Laten we net zoals hij staan voor de toekomst van onze kinderen. Dat een ieder van ons de kans heeft om op Aruba vooruit te kunnen en via de kwaliteiten van een ieder, Aruba weer te laten uitblinken als nooit tevoren. Ik ben ervan overtuigt dat vast en zeker Betico ook hiervoor gestreden zou hebben. Het einde van de bijeenkomst van Simar heb ik helaas niet meer kunnen meemaken. Mijn plicht riep mij weer en ik moest weer les gaan geven op de avondschool. Waar ik toch weer elke keer mijn motivatie probeer te zoeken en vol goede moed en positiviteit weer een les begin. Ook al was het dit keer weer voor een klas met drie studenten.