Vragen om vergeving?

Kunt u iemand om vergeving vragen? Misschien iemand waarmee u jaren geleden ruzie mee had en daarna nooit meer heeft gezien? Dat u de stap kunt zetten om naar hem of haar toe te stappen, om voor vergeving te vragen? Ik hoor u misschien nu wel denken: “Hij/Zij ziet mij al aankomen! Misschien zou ik aan onze lieve Heer vergeving kunnen vragen, maar om naar de desbetreffende persoon toe te stappen? Nee, dat zal nooit en te nimmer gebeuren!”

Heeft iemand u wel eens om vergeving gevraagd? Dat u, na een hevige ruzie, iemand nooit meer gezien heeft en u ook geen behoefte heeft hem of haar te willen zien. En dat net die persoon voor uw deur staat om vergeving te vragen. Zou u hem of haar dan binnenlaten? Of hoor ik u misschien nu weer denken: “Ongelofelijk, dat zal zeker niet gebeuren. Ik heb geen probleem met hem of haar, maar ik heb liever geen contact. Het is wel goed zo!”

Ik moest hier meteen denken aan twee Nederlandse televisieprogramma’s: “Het Familiediner” en “Het spijt me”. Waarbij de presentatoren als tussenpersonen, verzoeningspogingen ondernamen om excuses, na een ruzie tussen familieleden, vrienden en dergelijke, te aanvaren. Zou dit op Aruba ook kunnen werken? Of wordt zo’n cameraploeg met harde hand meteen weggestuurd? Is het misschien een menselijke eigenschap om liever niet je fouten in te willen zien? Of heeft het misschien wel te maken met een zekere trots? Of moet de eerste stap altijd gedaan worden door de tegenpartij? En staat u hier dan zelf wel open voor?

Toch is het mij vorige week overkomen. Nu niet met een tussenpersoon, maar juist de persoon in kwestie. Zo werd ik door een kennis opgebeld. Ik had al geruime tijd geen contact met hem en hij vroeg, of hij langs mocht komen. Bij binnenkomst vroeg hij mij, dat mocht er iets tussen ons voorgevallen zijn, hij mij om vergeving wil vragen. Ik stond even stil. “Meent hij dit nu? Wat zou er voorgevallen zijn?” Ik zag dat hij het oprecht meende en ik had dit niet verwacht. Naar mijn mening waren er geen negatieve zaken voorgevallen. Het was niet nodig en ook al had hij tegenover mij niets om te vergeven, hij moest dit blijkbaar toch doen. Enorm dapper en nederig dat hij dit deed. Ook ik vroeg hem naar vergeving, mocht ik hem iets hebben aangedaan. Maar misschien was dit meer het moment om dit te doen. Een bepaald soort teken van wederzijds respect misschien?

Ik hoorde later dat ik niet de enige was. Zo liet hij mij weten dat hij ook bij andere vrienden en familieleden langs was geweest. Misschien dat er hier wel een bepaalde ruzie is voorgevallen. Wat een enorme kracht en opluchting zou het voor beide partijen zijn geweest. Het is ook niet makkelijk om iemand toe te laten waarmee u ruzie hebt gehad of dat hij/zij zich hiervan wilt verontschuldigen. Ik geloof dat die avond er al een enorme last van zijn schouders was weggevallen.

7 oktober, een dag waarop ik weer een jaartje ouder wordt. Het vieren is niet echt nodig, maar waarop ik wel een keuze wil maken om enigszins weer een nieuw begin te maken en bepaalde zaken kan afsluiten. Misschien ben ik hier al mee begonnen door mijn column van 28 september. Ik vergeef het, maar ik zal het nooit en te nimmer doen vergeten!

Het proces van verwerken bij een scheiding is voor iedereen anders. Blijkbaar zijn hier vijf fases te ontdekken waar je doorheen moet. Het begint allemaal met ontkenning, boosheid, onderhandelen en vechten. Daarna depressie en de laatste fase met aanvaarding. Bij mijn eigen proces heb ik kunnen merken dat er in het begin enorm veel emoties een rol speelden. Elke keer wisselende momenten van ontkenning, boosheid, verdriet, machteloosheid en hoop. Het werd een lange weg waar er nog altijd vragen zijn, die onbeantwoord zullen blijven. Dat is goed zo, een beeld heb ik al wel kunnen vormen. Soms had ik het gevoel dat ik bij de verschillende fase elke keer drie stappen terug deed om weer één stap vooruit te kunnen doen. Wanneer zou ik in mijn laatste fase zitten?

Iedereen zoekt een manier om het te verwerken. Ik deed dit door het van mij af te schrijven. Niet uit boosheid of wraak, maar juist doordat er niet in alle eerlijkheid en oprechtheid over werd gesproken. Vragen en gebeurtenissen bleven onduidelijk, waarbij ik alles op een rijtje moest plaatsen en mezelf moest afvragen waar het allemaal fout was gegaan. Wat was de oorzaak, waarheid en wie waren de schuldigen? In hoeverre was het mijn schuld? Het is moeilijk te begrijpen waar jij de fout in bent gegaan. Misschien had ik in het begin de ernst van het probleem niet goed ingeschat, waardoor ze het gevoel kreeg dat ik haar niet volledig steunde. Mocht dit zo zijn, dan moet ik hier mijn oprechte excuses voor maken.

Misschien had ik beter moeten communiceren. Had ik niet zo naïef moeten zijn of had ik mij meteen moeten distantiëren van alle conflicten die het hierdoor juist nog moeilijker maakten. Misschien had ik het gewoon meteen moeten accepteren. Deze stap was moeilijk te maken, zeker ook bij iemand waar je zoveel van hield. Het moeilijkste van dit alles blijft wel de fijne herinneren, die nu op sommige momenten voor verdriet zorgen en die je dan ook snel wilt vergeten. Ik had verwacht dat het proces van scheiding eerlijk, oprecht en in alle openheid voor beide partijen geregeld kon worden. Blijkbaar konden we dit niet meer en snap ik nog steeds niet waarom hier niet voor werd gekozen. Na vele pogingen is het mij dan ook niet gelukt, waardoor ook hier het verwerkingsproces moeilijk maakte.

Was het van mij afschrijven echt nodig? Achteraf heb ik daar geen spijt van, maar toch is hier een kleine twijfeling te bespeuren. Ik kan me voorstellen dat anderen hier anders naar kijken. Sommige zagen dit als wraak, maar zo zie ik het zelf niet. Toch wil ik mij hierin verontschuldigen, mocht ik hier mensen pijn mee hebben gedaan. Had het zover moeten komen? Nee, in tegendeel, maar ik werd hierin gedwongen het alleen op mijn eigen manier te kunnen verwerken. Later bleek het ook nog eens een positieve bron van erkenning te zijn geweest, waarbij personen zichzelf mee konden identificeren. Ik hoopte zelf niet in een depressie te belanden. Ik dacht dat ik die fase wel zou overslaan. Toch moest ik het ervaren. Gevoelens van verdriet, spijt, angst en onzekerheid kwamen naar boven. Je voelt je machteloos en ik sloot mezelf af van contact. Het schrijven bood elke keer weer rust, kracht en duidelijkheid.

Op 1 oktober las ik een artikel van pastoor Marcel Balootje. Ik vond dit best een begrijpelijk verhaal. Hij gaf hierin aan dat heel veel mensen rondlopen met depressie omdat ze geen sorry kunnen zeggen en in het verleden blijven hangen. Dat mensen in hun zonde blijven hangen, slecht blijven doen en de consequenties daarvan niet willen inzien. Dat je het kwade aanmoedigt om andere mensen op deze manier te kunnen behagen. Je blokkeert God en dit kan alleen maar lijden tot meer pijn tegenover jezelf en je familie. Waar komt dit allemaal vandaan? Zijn conclusie was echter voor de eenvoudige reden dat men het alleen maar doet voor geld en bezit. Ze stellen deze zaken boven vriendschap, waar echte verzoening uitblijft.  

In welke fase ben ik nu? Ben ik er bijna of zal ik een terugval ervaren? Ben ik op de goede weg? Ik geloof het wel, maar eerlijk gezegd zou ik het niet weten. Het verschilt per persoon en situatie. Sommige doorlopen het proces zelf in een andere volgorde. Blijkbaar heeft het gewoon tijd nodig om alles te kunnen verwerken. Ik hoop dat het moeilijkste deel van het proces achter de rust is, de fase van aanvaarding.



Ben ik daar nu wel klaar voor? Is het niet te vroeg? Moet ik hier niet eerst aan anderen en mezelf om vergeving vragen? Fouten wil men snel vergeten, maar God wil juist dat we berouw tonen en kunnen vergeven. Ik merk dat het nu een goed moment is om haar alles te vergeven. Vergeven, zodat ik ook weer een voorzichtige stap kan maken naar de toekomst. Waar ik op een andere manier invulling op mijn leven wil geven. Vergeten zou ik het niet, maar vergeven moet ik haar wel.