The Slice of Life

“Slice of Life”, de naam van de boot van Dexter Morgan. Een naam als woordspeling voor zijn dubbelleven als seriemoordenaar. Iemand die in de Amerikaanse televisieserie vanaf 2006 alleen maar respect en roem ontvangt voor zijn daden waarbij hij zich voornamelijk richt op de slechteriken. Een man die niet geloofd in een bepaald religie, maar in zijn eigen principes. Het klinkt koud en leeg, maar hij heeft zelf zijn eigen regels hoe hij in het leven wil staan en hoe hij zich moet gedragen om niet in problemen te raken. Daar heeft hij geen religie voor nodig.

Eerst draaide het leven om hem, maar na het zoeken naar een peuterschool voor zijn zoon Harrison begon hij vragen te stellen over het Katholieke geloof. Hij had wat moeite met alle Katholieke beelden in en rond dit peuterschool, maar volgens zijn collega Angel Batista ging het hier juist om het leren van de catechismus, een opsomming van de leer van de Katholieke kerk. Volgens Batista heeft God iedereen een krachtig eigenschap gegeven voor morele goedheid. Het geloof is een manier hoe je je voelt en kun je moeilijk in woorden uitleggen. Volgens Dexter was hij nog altijd van mening dat het geloven in iets, wat niet te verklaren is, een totale onzin moest zijn.

Is ons religie wel oprecht tegenover ons doen en laten? Dat we op de juiste manier handelen vanwege ons religie? Een religie waar we voor gekozen hebben of juist door onze ouders hebben gekregen? Of hechten we geen waarde meer aan religie en geloven we in andere zaken die ons vermoedelijk naar een verkeerde pad leiden? Kiezen we dan ons eigen manier van leven met ons eigen normen en waarden die we in de loop der jaren zelf hebben ontwikkeld? Vele van ons hechten blijkbaar niet meer aan een Christelijke religie zoals het Katholicisme, Protestantisme of een andere vorm van religie.

In de krant van de Diario op 25 oktober 2010, was de Katholieke gemeenschap op Aruba van 84% naar 64 % gedaald. In 2000 was dit 80,8%. Zo heeft het Centraal Bureau voor Statistiek, een onderdeel van Censo, dit via een volksstelling bekendgemaakt. Elke tien jaar wordt dit gehouden en door een aankondigingsblad bekrachtigd.

Wat overal op Aruba als paddenstoelen naar boven schieten, naast de vele lotto verkooppunten, zijn wel de vele verschillende andere “Christelijke” religies. Religies die een gematigde of juist een veel strengere leer hebben, waarvan ikzelf weinig vanaf weet. Ik ben bang dat een aantal zelf veel weg hebben van een bepaalde sekte en hier het geloof in God overschaduwd wordt door macht en eigen belang door mensen die hierin geloven. Natuurlijk blijft dit bij mijn eigen mening.

Naar mijn mening is er een groot verschil in religie en geloof en moeten we deze twee zaken niet verwarren met elkaar. Een religie staat voor mij voor de verschillende religies die we kennen, zoals het Katholicisme, Protestantisme, Islam, Jodendom etc. Geloof staat hier voor mij los van religie en gaat voor mij meer over de relatie tot God en de juiste manier waarop je in je leven handelt.

In de krant van 2010 gaf pastoor Szpila verschillende redenen waarom men weinig waarde hecht aan het Katholicisme. De eerste reden ligt grotendeels bij het wereldlijke schandaal die er rond het Katholicisme heerst, betreffende pedofilie. Dat is een reden om uit deze religie te stappen. De tweede reden vindt zijn oorsprong in Nederland en groeit over tot de andere Europese landen. Waar vroeger deze religie groot en gerespecteerd was, is de manier van denken veranderd en neemt het plaats voor kilheid en weinig morele waarden. Deze factoren zorgen ervoor dat dit omslaat naar de verschillende eilanden binnen het koninkrijk, die veel van Nederland verwachten. Veel jongeren onder ons gaan voor studie naar Nederland en na een aantal jaar gestudeerd te hebben veranderd hun mentaliteit. Als ze weer terug keren naar het eiland komen ze met andere normen en waarden, die op de eerste plaats niet door de opvoeding van hun ouders of verzorgers zijn meegegeven. De derde reden heeft te maken met de liefde naar materialisme. Tegenwoordig draait alles vaak om materialistische dingen, die veelal door propaganda op de televisie wordt veroorzaakt.

Als we het internet mogen geloven is de Katholieke gemeenschap in 2022 nu 75,3 procent. Of dit echt waar is kan ik niet bevestigen. Het resultaat van 2020 heb ik hier van Censo helaas niet gevonden. Ik kan wel zeggen dat de afgelopen dertig jaar het aantal echtscheidingen alleen maar is gestegen. Tegenwoordig eindigt binnen tien jaar de helft van de huwelijken in een echtscheiding.

En toch is de Arubaanse gemeenschap nog steeds nauw verbonden met het Katholicisme. Is dit alleen schijn bedrog en blijkt het een gewoonte van ons te zijn? Dat het een onderdeel is van ons culturele identiteit, maar we op sommige momenten totaal niet naar handelen? We gaan elke zondag naar de kerk, doen ons voor als heilig, maar voor velen blijft ons ware gezicht voor wie we echt zijn verborgen. Natuurlijk maakt iedereen fouten en is hier niemand heilig. Ik wil hier niet zeggen dat ik het hier beter weet. Ook ik heb vragen waar ik nog altijd geen antwoorden voor heb.

Als ik mezelf als voorbeeld mag stellen, ben ik opgegroeid met het Katholicisme. Tijdens het leven in Nederland gingen we zondag op sommige momenten naar de kerk. Zeker tijdens mijn opleiding voor docent Geschiedenis was ik geïnteresseerd en zag ik het naar de kerk gaan niet als een zekere straf. Toch speelde het Katholicisme geen specifieke rol. Dit veranderde echter toen ik naar Aruba verhuisde. Daar leerde ik het Katholicisme beter kennen en werd het echt een speciaal en belangrijke gedeelte, waar ik het nodige respect voor had. Ongeacht de wantoestanden binnen deze kerk, die zeker niet te rechtvaardigen valt.

Ik sla een kruisje voor en na het gebed, draag ik nog altijd mijn rozenkrans en doe ik dit uit respect voor mijn ouders. Die hebben mij deze religie meegegeven, maar heb ik nu nog grote twijfels bij deze religie. Dit komt juist door de mensen die ik op Aruba heb leren kennen en die mij een zekere “extra” geloof in God hebben bijgebracht. Die deze religie eigen hadden gemaakt, maar waar ik na jaren pas heb mogen ontdekken dat ze totaal niet leven op de manier hoe men volgens de bijbel moet leven. Ik mag hier niet oordelen, maar het blijft iets wat ik niet kan pijlen. Blijkbaar is het normaal om in het huis van God te trouwen en je hierna altijd nog ontrouw mag zijn tegenover je partner. Was ik op dat moment te naïef om te denken dat we samen tegenover God een bewuste belofte hadden gedaan om altijd elkaar te steunen en het altijd voor elkaar te zijn? In goede en slechte tijden elkaar te helpen, zonder ontrouw te moeten zijn? En dat je samen de waarden en normen binnen je geloof in eren wil houden en hier nooit ervan af wil wijden. Of wat het toen allemaal oprecht, maar zocht men later weer naar een vrijgezel leven voor het trouwen?

Blijkbaar trouwt een deel uit een soort traditie voor de kerk en kiest men onbewust voor een nieuw leven. Onbewust nemen ze hun oude leven terug en hechten ze geen waarde meer aan de belofte die ze tot God hebben gemaakt. Voor sommige is het scheiden dan geen optie. Niet omdat ze voor God dit niet willen, maar ze zelf liever niet alleen willen blijven. Maar dan roept mij hier de vraag op: “Ben je dan wel echt gelukkig?”

Ik geloof nog altijd in een God. Een hogere macht die uiteindelijk voor rechtvaardigheid zal zorgen. Of dit nu in deze wereld of na ons dood ervoor zal zorgen. Velen gebruiken God voor de verkeerde dingen en denken door de vele tradities en culturele gewoontes dat ze zich op de juiste pad bevinden. Ze raken hierdoor juist helemaal de weg kwijt.

Het zit in ons menselijk natuur dat we ergens in moeten geloven. We willen allemaal dat ons leven een bepaald doel heeft. Hoe ouder we worden, hoe harder we hiernaar op zoek zijn. Meestal is het dan ook moeilijker om dit te vinden. Sommige zoeken het op een verkeerde manier. Iedereen heeft een vrije wil om te kiezen naar hun eigen weg. Soms zijn de wegen helder en op sommige momenten totaal niet. Elke keer wanneer je weg weer een andere richting op wijst is het weer een uitdaging om het juiste pad te vinden. En als ons leven geen doel heeft, wat moeten we dan achterlaten aan de mensen waar we zoveel van houden? Wat geven we graag door aan anderen? Welk deel van ons leven “The Slice of life” willen we graag positief aan andere meegeven? Misschien biedt dit ons stof tot nadenken.