Samen kunnen we zoveel meer!

Betico Croes was een van de meest invloedrijke leiders die Aruba ooit gekend heeft. Hij is het meest bekend door zijn leiderschap tijdens de strijd naar onafhankelijkheid. Hoewel deze strijd veel weerstand bood, is het een feit dat hij erin slaagde de mensen van Aruba te verenigen en te laten samenwerken aan een gemeenschappelijk doel.

Op Aruba heerst er een gevoel van nostalgie bij het denken aan de tijd van Betico Croes. Helaas heb ik dit zelf niet mogen meemaken, maar de mensen van Aruba waren toen sterk verenigd onder Betico Croes. Ongeacht hun achtergrond, geloof, taal of politieke overtuiging, stond iedereen achter zijn idealen. De Arubanen zagen Betico Croes als hun leider en steunpilaar. Ze zagen zijn visie voor een zelfstandige toekomst voor Aruba als hun gemeenschappelijke doel. Er was een gevoel van eenheid, solidariteit en respect. De verbroedering tussen de Arubanen was zo sterk dat de eilandbewoners meer verbonden waren dan ooit tevoren. De erfenis van Betico Croes zal altijd herinnerd worden door de Arubanen. Hij verdiende de liefde en respect van de Arubanen omdat hij de mensen samenbracht in hun pogingen om een betere toekomst te creëren.

In tegenstelling tot de periode van Betico Croes, lijkt vandaag de dag die eenheid verdwenen te zijn. Waar politieke partijen alleen maar naar hun eigen partijbelangen lijken te streven en meer gericht zijn op het verkrijgen van macht en invloed dan op het creëren van eenheid en samenwerking. Deze strijd om de macht heeft geleid tot een ongezonde sfeer van verdeeldheid en rivaliteit. Een gebrek aan eerlijkheid en transparantie heeft ervoor gezorgd dat de Arubanen niet meer het gevoel hebben dat hun stem ertoe doet. Het heeft geleid tot veel negatieve, persoonlijke aanvallen tussen politieke leiders, wat Aruba niet ten goede komt.

Er is momenteel een groeiende kloof tussen leraren en ouders. Terwijl leraren hard werken om de jeugd van het eiland te voorzien van een goede opleiding, lijken sommige ouders steeds meer afstand te nemen van het onderwijsproces van hun kinderen. Dit is zorgwekkend, aangezien een goede samenwerking tussen leraren en ouders cruciaal is voor het succes van onze jonge generatie.

Het is begrijpelijk dat ouders bezorgd zijn over de prestaties van hun kinderen. Ze willen het beste voor hun kinderen en willen ervoor zorgen dat ze slagen in het leven. Maar in plaats van de leraren te steunen en te vertrouwen, lijken sommige ouders meer geneigd te zijn om hun kinderen te beschermen en te verwennen. Dit kan leiden tot een gebrek aan discipline en motivatie bij deze leerlingen.

Daarnaast lijken sommige ouders ook steeds meer bezorgd te zijn over het curriculum en de leermethode die op Aruba worden gebruikt. In plaats van de leraren te vertrouwen en te erkennen dat zij de kennis en expertise hebben om het beste onderwijs te bieden, lijken sommige ouders steeds meer geneigd te zijn om tegen hun keuzes in te gaan en te proberen het onderwijsproces van hun kinderen te beïnvloeden. Dit kan leiden tot verwarring en ontevredenheid bij de leerlingen, wat op zijn beurt kan leiden tot slechte prestaties op school.

Waarom kunnen we niet samenwerken en communiceren op zoek naar betere oplossingen? En begrijp me niet verkeerd. Ook ik deel mijn bezorgdheid over deze situatie. Ook ik heb mijn twijfels waarom juist op een school een seksuele en genderdiversiteit dag moet worden gevierd. Of ben ik hier te ouderwets voor? Het kan toch niet zo zijn dat je als jongen op school besluit een meisje te zijn en zijn gevoelens kenbaar wil maken door een meisjes toilet in te gaan. Wat zouden de meisjes in het toilet dan wel niet denken? Maar moet dit conflict dan door de ouders meteen via de pers worden gevoerd? Waarom moet men hier naar de minister toestappen in plaats van eerst te communiceren en het gesprek aan te gaan met de desbetreffende school of schoolbestuur?

Ook tussen de verschillende schoolbesturen mist soms de samenwerking en wil men liever alles alleen doen. Dit geeft ruimte voor verschillende normen van het curriculum, leermethodes en examens, waardoor het niveau niet altijd gewaarborgd kan zijn en hier juist een groot verschil in kwaliteit heerst te ontstaan. Wat het onderwijs niet ten goede zal komen en we het wiel elke keer weer opnieuw willen uitvinden. 



Het is mij recent opgevallen dat er niet altijd samenwerking is tussen de verschillende organisaties, die hetzelfde missie nastreven. Ook hier wil men het liever allemaal alleen doen. Vooral in de tijd van kerst willen verschillende stichtingen geld of voedsel verzamelen om de minderbedeelden in onze samenleving te kunnen helpen. Elke hulp is natuurlijk nodig, maar dit vaak zonder systeem.

Ik was enorm verrast toen ik, bij een bezoek aan voedselbank stichting FPNC (Fundacion Pa Nos Comunidad), hun computerbestand mocht inkijken. Ontzettend veelvuldige informatie en nauwkeurige statistieken, die je in één oogopslag kunt raadplegen betreft geregistreerde families die hulp ontvangen. Het is altijd een mooi gebaar als verschillende instanties het initiatief tonen om geld of voedsel in te zamelen voor de minderbedeelden families. Maar is het dan niet beter om met een stichting als FPNC samen te werken?

Het is jammer dat de mensen van Aruba niet meer de eenheid en solidariteit van de tijd van Betico Croes voelen en/of kennen. Wanneer de politieke partijen, scholen en ouders, organisaties met hetzelfde doeleinden op Aruba de krachten bundelen en weer samenwerken, kunnen ze de eenheid en een positieve toekomst voor Aruba herstellen.

Ik ben van mening dat we op een eiland als Aruba op verschillende eilandjes willen leven en het liever op bepaalde momenten alleen willen doen. En hier gaat het niet alleen om de politiek. Waar sommige goede projecten worden stopgezet, mocht een nieuwe regering weer zijn intrede willen doen. Hier spreekt men op sommige momenten van een kortetermijnvisie, waar oplossingen voor problemen voor de toekomst niet snel worden gevonden. Maar ook binnen de schoolbesturen, contact tussen ouders en scholen en het contact tussen bepaalde organisaties met hetzelfde missie, is samenwerking soms ver te zoeken.

Je kunt juist veel meer bereiken als er samenwerking heerst tussen de verschillende organisaties en hier de krachten willen bundelen. Zo kan men werken aan een eerlijk systeem, in plaats van alleen te focussen op bepaalde groepen. Laten we ons richten op een systeem dat werkt voor iedereen, in plaats van alleen een klein geselecteerd groepje.

Laten we de erfenis van Betico Croes in eren herstellen en we het als ons plicht zien om ervoor te zorgen dat iedereen gelijke kansen krijgt en dat hun stem gehoord wordt, ongeacht hun sociaal-economische achtergrond. Als we toestaan dat politieke partijen, scholen en ouders, organisaties met hetzelfde missie zich blijven verdelen langs deze lijnen, zullen we alleen maar een samenleving creëren waarin ongelijkheid en onrechtvaardigheid worden versterkt.