Blog Layout
Lead by example
Carlos Michel Nicolaas • 11 augustus 2021
Lead by example
Het goede voorbeeld geven.. voor vele heel normaal. Maar toch blijkt het niet makkelijk te zijn. En vooral in deze tijd lijkt het wel alsof we in een omgekeerde wereld leven. Fout blijkt goed en goed blijkt fout te zijn. Binnen het onderwijs worden de docenten zeer slecht aangekeken. Justitie wordt niet meer in zijn geheel serieus genomen en in de politiek gebeuren er dingen die gewoon niet kunnen. Mensen in het onderwijs, justitie of in de politiek nemen niet altijd het goede voorbeeld. Terwijl deze mensen juist de basis van een goede samenleving moeten zijn. Zo hoorde ik laatst van iemand die beweerde dat binnen het onderwijs, justitie en in de politiek, dertig procent van de mensen totaal niet functioneert op de manier hoe ze zich moeten gedragen. Persoonlijk denk ikzelf dat hier het percentage veel hoger ligt. En juist deze mensen verpesten het voor de rest die altijd het juiste proberen te doen.
Als we kijken naar het onderwijs, vroeger werd een docent gerespecteerd en geaccepteerd. Een docent worden was ook niet niets. Het werd gezien als een roeping mocht je docent willen worden. Een goed docent zal zeggen dat je het voor het geld zeker niet moet doen en de vakanties zijn er om echt goed uit te rusten na een hele jaar hard werken voor je leerlingen. Want zeg nu zelf; een klas van meer dan 23 leerlingen het hele jaar door is niet altijd even makkelijk. Naast het lesgeven komen er nog extra taken bij en hebben leerlingen nu vaker sociale en emotionele problemen waar je ook aandacht aan moet besteden. Het is meestal onwetendheid van de mensen die geen onderwijzer zijn. Maar mochten deze mensen een week voor de klas staan, dan denk ik dat ze zeker anders zouden praten.
Maar ik weet ook dat er docenten zijn, en laten we het over de dertig procent hebben, die totaal niet functioneert.
Zelf voor docenten in het vak is dit frustrerend als hun collega’s onverantwoordelijk werk doen en niet honderd procent hun leerlingen willen of kunnen helpen. Nu kiest een docent voor het docentschap vaak niet meer om leerlingen te helpen, maar juist voor de heerlijk vakanties en het inkomen. In sommige gevallen denkt men dat je een zeker privilege hebt die andere niet hebben. Want het kan toch niet zo zijn dat een directielid van een basisschool vrijdag veel te vroeg naar huis gaat en hierdoor de leerlingen achterlaat. Het kan toch niet zo zijn dat dan de docenten wel keurig moeten wachten totdat zei weg mogen? In zo’n geval zal een oplettende docent zelf aangeven van: “Wat gebeurt er dan met de leerlingen die nog op het schoolplein staan en nog niet zijn opgehaald door hun ouders of verzorgers? Wie is er dan eindverantwoordelijk? De docent of juist de directie? Stel nu dat er iets gebeurt met een kind op het schoolplein, wat dan?”
Voor deze directielid is het blijkbaar lekker makkelijk. Deze weet dat zijn/haar collega’s niet weggaan. Want hij/zij weet dat deze docenten liefde hebben voor deze leerlingen. Maar wat zou er gebeuren als alle docenten ook besluiten om samen met deze directielid naar huis te gaan en deze leerlingen gewoon achter zou laten? Wie is er dan verantwoordelijk? De ouders? De docenten? Of toch de directie? Men schuift liever deze taak naar iemand anders. Om een school goed te leiden moet het juiste voorbeeld juist van boven komen. Als zelf de docenten zien dat je laat op school komt en/of vroeg weer weggaat, wat laat je dan zien? Als je zelf niet aan de regels houdt waar docenten zelf zich wel aan moeten houden, dan weet ik zeker dat er een moment zou ontstaan waarbij je eigen docenten je niet meer zullen volgen en het werk niet meer voor de honderd procent willen doen.
Het is ook niet makkelijk als docent. In sommige gevallen voelt de docent zich niet gesteund door de directie of stichting waaronder hij of zij werkzaam is. Ook de docent voelt zich in meerdere gevallen niet meer gewaardeerd. Een kleine waardering voor het feit dat een docent zijn best doet blijft soms achterwegen.
Nu wil ik ook niet zeggen dat docenten het altijd goed doen. Ook ik hoor verhalen van docenten die niet door de beugel kunnen. Juist deze dertig procent verpest het voor de rest. Het is dan logisch dat ouders voor het minste of geringste de directie/stichting of zelf docent opbellen om verhaal te halen. En dit kan en mag gewoon tijdens de les. Hoe kan het zo zijn dat ouders beslissen om tijdens de les een leerling te bellen om meteen in de les te vragen of ze de docent te mogen spreken? Wat zou er gebeuren als er voor het minste of geringste ieder ouder tijdens de les de docent willen spreken? Dan zou het toch een onhoudbare situatie worden. Gelukkig weten de meeste ouders wat hier het fatsoensnorm is en is dit iets wat je niet snel kan doen. Natuurlijk mag je als ouder altijd met de docent spreken, maar dan wel buiten de lesuren. En dit natuurlijk op een volwassen manier zoals de ouders dit ook verwachten van de desbetreffende docent.
Ook in de justitie en politiek kom je voorbeelden tegen van mensen die niet het juiste voorbeeld geven. Ach, hoe kan het ook anders. Deze mensen zijn ook maar gewoon mensen. Maar hoe kan het zo zijn dat je praat over integriteit, maar zelf je daar niet aan houdt? Het is heel moeilijk om in een groot land je te houden aan de scheiding der machten, laat staan op een klein eiland. Daar worden deze scheiding der machten soms moeilijk in acht genomen en bestaat er een gedachte van schijn democratie.
TE persoonlijk!
DEMASIADO Personal!