Is kritiek geven onrechtvaardig?

“Kleine jongen. Je bent op deze wereld. Dus zal je moeten vechten net als ik. Ik kan het weten. Het leven is niet makkelijk. Er is tegenspoed op ieder ogenblik. Kleine jongen. Er zijn veel goeie mensen. Maar slechte zijn er ook, helaas ’t is waar. Je moet maar denken. Dat jij straks gaat beseffen. Dat eerlijk het langste duurt, geloof me maar.” - Deel van songtekst: Kleine Jongen, André Hazes.

Het leven is inderdaad niet makkelijk. Er zijn goede en slechte mensen. En ik geloof het zeker, eerlijkheid duurt het langst. Maar eerlijk en rechtvaardig zijn is niet altijd even makkelijk. Dit wordt niet altijd gewaardeerd. En misschien op sommige momenten is de makkelijkste weg toch maar beter om geen kritiek te leveren op bepaalde zaken. Zeker ook als het enorm gevoelig ligt. Men ziet kritiek soms als onrechtvaardig en negatief, terwijl het juist een manier is om bepaalde zaken te benoemen en om hier oplossingen voor te vinden. Anders kom je maar niet vooruit en blijf je elke keer weer het wiel uitvinden.

Na de Dodenherdenking en achteraf een teleurstellend antwoord van de ceremoniemeester en organisator heb ik een bericht via internet gestuurd. Hierin heb ik doorverwezen naar mijn column en hoop ik dat de Dodenherdenking op Aruba volgend jaar beter zal verlopen. Fijn om te horen dat Camarada ook dit jaar zal evalueren, verbeteren en voorbereiden op een volgende herdenking. Ik werd hartelijk bedankt voor mijn bijdrage. Onze Minister-President had op Facebook aangegeven dat het een mooie ceremonie was. Wist ze wel dat er fouten zijn gemaakt? Dat zou toch wel? Ze is er elk jaar weer bij, dan moest ze het toch wel weten? Kritiek leveren is niet altijd leuk, maar ik moest er wat van zeggen.

“Sorry, with all do respect. Pero mi no ta completamente di acuerdo cu e ceremonia a bai bunita. Mi sa cu tur hende tin nan opinion, pero toch mi kier a refire na mi column cu mi a skirbi tocante e Dodenherdenking 2022. Saludos” (vertaling: “Sorry, met alle respect. Maar ik ben niet volledig akkoord dat de ceremonie mooi was gegaan. Ik weet dat iedereen een mening heeft, maar ik wil toch verwijzen naar mijn column die ik heb geschreven betreft de Dodenherdenking 2022. Groetjes”) Ik heb geen reactie ontvangen, maar dat was wel te verwachten. Ze is ook niet diegene die deze herdenking organiseert. Of had ik er gewoon niets over moeten zeggen en kritiekloos verder moeten leven?

Bijna elke maand wordt er hier op Aruba wel eens een nieuw boek gepresenteerd en wordt het eerste exemplaar vaak aan een hoogwaardigheidsbekleder gegeven. Daarna kun je het nieuwe boek in de boekhandels op Aruba vinden. Weinig mensen op Aruba kennen het boek: “Boa - Aruba in de wurggreep” van mevrouw Rita Zecher die in het jaar 2012 is uitgebracht. Het is nu een aantal jaren geleden, maar op Aruba kun je op dit moment geen exemplaar meer vinden. Geen behoefte of is de bestelling en transport een extra moeite? In de Arubaanse bibliotheken kun je dit boek nog altijd wel lenen. 

In 2008 begeeft mevr. Zecher zich op Aruba om zich in te zetten voor seksueel misbruik. Dit was in de tijd dat de grootste politieke partij, de MEP, aan de macht was. Een jaar later won de Arubaanse Volkspartij (AVP) de Statenverkiezingen. Als enige kinderpsychiater komt ze in contact met politie, de daders en advocaten. Het probleem op Aruba is groot, omdat de daders niet worden opgepakt. Justitie en politie zijn één van de boosdoeners. Iedereen kent elkaar en men wil moeilijkheden voorkomen. Ook onkunde binnen justitie is een extra reden waarom men hier niets aan kan doen. Daarnaast moet ik wel zeggen dat het probleem niet alleen op Aruba moeilijk is, ook in Nederland is kindermisbruik een groot probleem. Na twee jaar voelt mevr. Zecher zich, na een gesprek met verschillende ministers, niet meer veilig op Aruba en keert zij terug naar Nederland.

Op woensdag 9 mei 2012 werd er op internet, door Jeugdzorg Dark Horse, een artikel geplaatst waarbij werd aangegeven dat mevr. Zecher vaak op Aruba werd bedreigd en dat ze hier niet meer durft te komen. Op donderdag 10 mei 2012 werd er een boekpresentatie gegeven te Apeldoorn, Nederland. Een artikel over een boekpresentatie op Aruba heb ik niet kunnen vinden. En het eerste exemplaar aan een hoogwaardigheidsbekleder of aan Arubahuis werd niet gegeven. Was dat er gewoon niet van gekomen? Of was het onderwerp te gevoelig, te persoonlijk waardoor een presentatie nooit is gebeurd? En hoe kan het toch, dat iemand op Aruba wordt bedreigd en niet meer naar Aruba durft te komen? Ik kan het mij niet voorstellen. Mocht dit zo zijn, dan schaam ik me hier diep voor. Maar het probleem blijft. Na de dood van de broertjes Rishandro en Roshandrik in 2017 zijn de meldingen van kindermisbruik vervijfvoudigd. Ik kon dit niet geloven. Wij en de overheid hebben hier toch van geleerd? Het is nu toch tijd om wel degelijk strengere acties te ondernemen? Nu heb ik laatst wel gehoord dat de regering in 2021 met een wet is gekomen waarbij het gepleegde misbruik nooit zal verjaren. Dit betekent dus dat een slachtoffer altijd, op latere leeftijd, hier beroep op kan doen. Jammer genoeg is kindermisbruik een wereldwijd probleem en gedoogd door de overheid die hierin medeplichtig is.

Tijdens de periode van Corona maakte mevrouw Sharina Henriquez, redacteur van de Amigoe Aruba, zich hard voor de persvrijheid op Aruba. Ze werd tijdens de avondklok aangehouden en werd gearresteerd. Ze heeft hierdoor imagoschade opgelopen en heeft hier aangifte voor gedaan. Het werd door het Openbaar Ministerie geseponeerd, maar ze zette haar aangifte door.

Journaliste met de naam Morillo, stuurde in april van dit jaar een klachtenbrief naar Gouverneur Alfonso Boekhoudt. Ze gaf hierbij aan dat er op Aruba geen vrijheid van meningsuiting is en van persvrijheid. Journalisten worden bedreigd. De minister-president had met deze journaliste gesproken en vertelde tijdens een persconferentie dat ze samen met deze journaliste het over eens waren dat er geen inperking was op de persvrijheid. Dit was echter niet het geval en de journaliste vroeg tegenover de minister-president op rectificatie. Of dit al is gebeurd, is mij helaas niet bekend.

Donderdag 12 mei 2022 werd er een artikel geplaatst op 24ora.com over een ambtenaar die kritiek leverde op de verhoogde benzineprijzen. Hier richtte hij zijn kritiek op de Minister-President. Hierdoor werd hij zes weken van zijn functie geschorst tot nadere onderzoek. Wat deze ambtenaar precies heeft gezegd is mij niet bekend, maar het schijnt erg beledigend en bedreigend te zijn geweest. Mocht dit onderzoek niet afgerond zijn, dan zal deze verlengd worden tot zes weken meer. Dit roept bij mij alleen maar vragen op. "Wat heeft hij dan tegenover de Minister-President precies gezegd?" "Was dit dan zo erg?" "En wat gaat men dan echt onderzoeken?"

We mogen best wat kritischer zijn. Zeker als deze onderbouwd wordt met feiten en op een toch wel beleefde manier. Ik ben blij om te zien dat lezers mijn columns lezen en hier, via mijn website, reacties op plaatsen. Weliswaar op sommige momenten anoniem, maar dat maakt niet uit. Het gaat juist dat men erover nadenkt. Dat men een mening vormt en erover wil praten. Hoe gevoelig sommige onderwerpen ook wel niet kunnen zijn, we moeten erover praten. We moeten ons open kunnen stellen voor kritiek en meningen kunnen accepteren. We moeten kritiek niet zien als iets onrechtvaardig, maar juist om problemen op te lossen. We kunnen nu niet meer wegkijken en denken dat het probleem uit zichzelf opgelost zal worden.