Blog Layout
Hoeveel kinderen moeten er nog sterven? (Deel 2)
Carlos Michel Nicolaas • 16 mei 2021
Hoeveel kinderen moeten er nog sterven? (Deel 2)
Israël en Palestina…, twee landen die je, als je ze in één zin zal benoemen, meteen voor een beladen onderwerp zou kunnen zorgen. Maar na de gebeurtenissen van afgelopen dagen en het betoog van Trevor Noah, een Zuid-Afrikaanse komiek en televisiepresentator die vanaf december 2014 een vaste medewerker werd van het nieuwsprogramma “The Daily Show”, moest ik hier wel aandacht aan besteden. Op 31 juli 2006 schreef ik een column (zie oude columns op mijn website) met als titel: “Hoeveel kinderen moeten er nog sterven?” Over de oorlog tussen Israël en Hezbollah in Libanon. Al meer dan drie weken duurde deze oorlog met veel slachtoffers.
In 2009 heb ik voor mijn studie een minor gevolgd over de geschiedenis van het Jodendom en Christendom. Voor deze studie zijn we met een studiegroep naar Israël afgereisd. Het werden zeven onvergetelijke dagen, waar ik veel gezien en meegemaakt hebt. Een ontzettend mooi land. Je stapt in een geheel ander wereld waar je in Jeruzalem snel contact maakt met de Joodse, Islamitische en Christelijke inwoners van deze stad, die altijd vredig met elkaar proberen te leven. We zijn op veel verschillende plekken geweest. Zoals de Dode Zee, Masada, Qumran, Ein Gedi, Beit Shean, Jordaan, Kafernaüm, Tiberias, Nazareth, Akko en Tel Aviv. De eerste dagen was de oude stad van Jeruzalem aan de beurt. We hadden de Olijfberg en Gethsemane gezien en zijn via de Via Dolorosa de oude stad van Jeruzalem binnengegaan. We hadden de klaagmuur gezien en de Al-Aqsamoskee.
Deze met zijn gouden koepel die het gezicht van Jeruzalem domineert voor meer dan dertienhonderd jaar. De Al-Aqsamoskee is zo heilig, dat alleen moslims hier toegang krijgen om deze te betreden. Hier begon op 6 mei 2021 een conflict tussen Palestijnse demonstranten en de Israëlische politie. Volgens de Palestijnen kun je het geen conflict noemen. Iedereen heeft het recht om te mogen demonstreren. Het conflict ging over een geplande beslissing van het Hooggerechtshof van Israël om Palestijnen uit hun woongebied in Oost-Jeruzalem uit te zetten, waar veel Palestijnen over protesteerden. De politiediensten bestormden het terrein van de Al-Aqsamoskee, de heilige plek voor de moslims in Jeruzalem. Zelf in de moskee, waar er op dat moment gebeden werd, werd er door de politie traangas en schokgranaten geworpen. Men krijgt hierdoor blijkbaar een vrijbrief om deze zonder enige reden te betreden. Er werd beschoten en Palestijnse burgers gooiden met stenen. Door geweld raakten meer dan driehonderd mensen gewond, waarvan de meesten Palestijnse burgers. Een reactie volgde op 10 mei, waarbij Hamas, rakketten op Israëlische steden liet afvuren.
De reactie van Israël hierop waren de raketaanvallen op de Gazastrook. Elk actie geeft weer zijn reactie.
De uitspraak van het Hooggerechtshof werd later dertig dagen uitgesteld, maar op 12 mei waren er al minstens driehonderd Palestijnse gewonden en meer dan tweehonderd Israëlische gewonden geteld. En de strijd gaat maar door. Bij het zien van de beelden zie je aan beide kanten de slachtoffers. In Gaza zijn er naast gewonden 120 doden gevallen, waaronder kinderen. In Israël zijn er gewonden en acht doden gevallen. Groot verschil, maar dit heeft ook wel degelijk te maken met het geavanceerde raketafweersysteem van Israël. Blijkbaar mobiliseert Israël zijn leger nu aan de grens van Gaza. Het lijkt zo ver van je bed, maar door het zien van de beelden op tv komt het toch heel erg dichtbij.
Ik kon het wel vinden in het betoog van Trevor Noah. In zijn “Let’s talk about the Israel-Palestine conflict” van drie dagen geleden beschrijft hij het conflict nauwkeurig en best volledig. Ik kon er alleen maar bewondering voor opbrengen. Ik moest, na het horen van deze betoog, denken aan mijn column van ruim vijftien jaar geleden. Ook al was het een strijd tussen Libanon en Israël, ook nu vraag ik mij af; hoeveel kinderen er nu nog moeten sterven?
Is het wel een gelijke en eerlijke strijd? Men zegt dat Israël het uitverkoren volk van God is en ze een hoop verdriet hebben gekend tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar dat rechtvaardig niet het gedrag voor de dood van onschuldige kinderen aan Palestijnse, maar ook zeker aan Israëlische kant. Een strijd die alsmaar niet wil stoppen, die al sinds de stichting van de staat Israël in 1948 is begonnen. Afgelopen donderdag werd duidelijk dat er drie raketten vanuit Libanon in de richting van Israël zijn gelanceerd. Zoveel wereldleiders, zoveel wereldmachten, zoveel organisaties, maar zo weinig om hier een einde aan te maken. Ook net zoals vroeger speelt Egypte nu een bemiddelde rol tussen de partijen. We zijn dus ook in het jaar 2021 geen stap verder gekomen.
TE persoonlijk!
DEMASIADO Personal!