Het leven zal nooit meer hetzelfde zijn

Het verlies van een dierbare is voor mij wel één van de meest hartverscheurende ervaringen die ik heb meegemaakt. Zeker als die zo dichtbij valt. Het gevoel van leegte en verdriet is overweldigend. Het leven zou nooit meer hetzelfde zijn. Het gevoel van leegte en verdriet is vergelijkbaar met een scheidingsperiode, waar ikzelf, onverwacht gedwongen werd om weer een nieuw leven op een andere manier op te bouwen. Zou ik ooit weer de oude kunnen worden? Zou ik ooit een gezonde relatie kunnen beginnen? Zou ik ooit kunnen wennen aan het verlies van mijn vader? Ook nu heerst er een gevoel van leegte en verdriet en word ik weer gedwongen verder te gaan. Op sommige momenten lijkt het onmogelijk. Je wordt gedwongen weer te leven in een nieuwe omgeving en aan een geheel nieuwe situatie.

Toch is het weer mogelijk om uiteindelijk een nieuw hoofdstuk in het leven te beginnen, maar dat kost tijd. Het laat je wel anders naar het leven kijken. Het wordt wel steeds duidelijker wat de waardevolle dingen in het leven zijn en hoe kwetsbaar en klein we eigenlijk zijn. Dat de conflicten die er vroeger waren, nu totaal van geen enkel betekenis of waarde hebben. En toch ziet niet iedereen het zo. Haat, leugens en ignoreren/wegcijferen zijn nog altijd de orde van de dag.

In de nasleep van het verlies van een dierbare is het belangrijk om jezelf de tijd te geven om te rouwen. Rouwen is een persoonlijk proces en iedereen doet het op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo. Het is oké om je verdriet te uiten, om te huilen, om herinneringen op te halen en om de pijn toe te laten. Alle steun die ik heb mogen ontvangen en de hulp die ik mocht vragen was ontzettend fijn.

Na verloop van tijd, wanneer de scherpe randjes van het verdriet beginnen te vervagen, kan je weer beginnen te zoeken naar manieren om het leven weer op te pakken. Dit heeft echt veel tijd nodig. Het is geen kwestie van het vergeten van de persoon die je hebt verloren. Dat zou ook niet kunnen. Op het één of ander manier blijven ze voortleven in je hart, terwijl je ook ruimte probeert te maken voor nieuwe ervaringen.  

Persoonlijk kan ik zeggen dat het erg nuttig is om een ondersteunend netwerk van vrienden en familie te hebben tijdens deze overgang. Het is fijn om met mensen te praten die je begrijpen wat je hebt doorgemaakt en die je steunen zonder oordeel. Therapie kan een waardevolle bron van hulp zijn, omdat het je kan helpen omgaan met je emoties en je kan begeleiden bij het vinden van manieren om verder te gaan. Ik ben wel van mening dat je therapie dan wel goed bij je moet passen en hier de juiste persoon je kunt helpen. Waar het geloof in God centraal staat. Maar is die nog wel te vinden?

Het kan helpen om nieuwe doelen te stellen en nieuwe interesses na te streven. Dit betekent niet dat je je dierbare vergeet, maar het opent de deur naar nieuwe ervaringen en groei. Het kan ook zinvol zijn om betekenis te vinden in het verlies, bijvoorbeeld door betrokken te raken bij activiteiten die verband houden met de persoon die je hebt verloren.

Kortom, uit ervaring mag ik wel zeggen dat er totaal geen vaste tijd staat voor rouwen en genezen. Soms heb je goede en slechte dagen. En dat is oké. Uiteindelijk zal de scherpe pijn plaatsmaken voor een zachter gevoel van gemis en liefdevolle herinneringen. Het leven is soms enorm grijs, maar hopelijk zal het leven uiteindelijk weer kleur krijgen en zal je ontdekken dat je in staat bent om met de tijd vreugde en vervulling te vinden, terwijl je de nagedachtenis van je geliefde voor altijd zal blijven koesteren.