Het einde van het jaar!

Het einde van het jaar nadert en 2024 staat weer bijna voor de deur. Al enige tijd speelt er bij mij de gedachte om weer eens wat op papier te zetten. Maar eerlijk gezegd weet ik niet wat en hoe. Er is zoveel wat mij op het hart rust. Waar ik in alle eerlijkheid en openheid over wil hebben. Er zijn zo veel verschillende gedachten en emoties die een rol spelen, waar ik nu even niet weet waar te beginnen.

Misschien moet ik beginnen met een terugblik op 2023? Corona is bijna geheel verdwijnen en het is weer mooi om te zien dat men gelukkig weer in de kerk elkaar de hand geeft als de pastoor ons de groet van vrede aan elkaar wil voordragen. Voorheen, en zeker tijdens covid, werd dit alleen met een vriendelijke blik en zonder persoonlijk contact gegeven. Of moet ik beginnen met de oorlog tussen Oekraïne en Rusland of tussen Hamas en Israël, waar men nog geen einde aan ziet komen. Of over de te hoge kosten voor levensmiddelen op Aruba waarbij steeds meer mensen het moeilijk krijgen. Hoeveel gezinnen zullen volgend jaar extra hulp nodig hebben? Mooi om te zien dat de politiek gezinnen extra hulp heeft geboden met voedselpakketten voor honderd gezinnen. Maar dan vraag ik mezelf wel af, zijn ze niet zelf mede verantwoordelijk voor het ontstaan van deze armoede? Of is het zieltjes winnen nu al begonnen?

Of moet ik het hebben over de groei van het toerisme? Aruba doet het blijkbaar nog goed als het om het toerisme gaat. Maar voor hoe lang? Wat gaat er over een paar jaar gebeuren als we te veel hotels hebben? Of de klantgerichtheid tegenover de toeristen en de lokale bevolking? Op sommige momenten zie je dat de kwaliteit van de service achteruit gaat en er geen extra aandacht meer is voor de klant en alleen maar meer aandacht is om snel geld te verdienen. Mist men hier verschillende cursussen als het gaat om aandacht en vriendelijkheid tegenover de klant? Dit is naar mijn mening best verontrustend aangezien de Arubaan altijd bekend staat voor zijn gastvrijheid en het bieden van goede service. Zeker aan onze toeristen die om deze reden weer graag terug willen komen.

Waarover zou ik het dan moeten hebben? Dan maar over een eigen gegenereerde boodschap van Facebook die voor mij is aanmaken met als uitkomst:

My pain: I miss those who left this world too soon, but I don’t let it get me down, because I promised them

I’d always keep smiling.

My mistake: Michel, your mistake was never putting yourself first.

My lesson: I have learned that I don’t care who judges me. They haven’t gone through what I’ve gone through.

Mijn pijn, misverstand en levensles kwamen naar voren waarop ik een moment stil ben gaan staan om hierop te kunnen reflecteren.

My pain: I miss those who left this world too soon, but I don’t let it get me down, because I promised them

I’d always keep smiling.

Het gemis is nog altijd groot, maar ik probeer het beste ervan te maken. Het was een kerst anders dan anders. Het leek wel de kerst dat ik had in de periode dat mijn scheidingsproces begon. Het gemis van mijn vader is groot. Het is een gevoel die je niet zomaar kwijt kan raken. In de woonkamer staat er een portret van hem. Op sommige momenten kijk ik ernaar en dan lijkt het alsof hij naar mij kijkt. Elke keer ontdek ik weer een ander gevoel of emotie die hij mij wil meegeven. Ik moet hier dan ook denken aan de Mona Lisa van Leonardo Da Vinci in Parijs. Waarbij je elke keer weer iets anders kan ontdekken bij het bekijken van deze schilderij. Soms zie ik in zijn ogen het verdriet, de onzekerheid en de angst. Soms zie ik dan weer in zijn ogen zijn wijsheid, zijn waakzaamheid, humor en trots die hij voor ons had. Wat was mijn vader een bijzonder persoon. Met zijn normen en waarde op de juiste plek. Die je niet snel gek kon maken en die ontzettend veel voor zijn medemens probeerde te betekenen. Een persoon die er mede voor gezorgd heeft dat we in brede zin een zorgeloos leven konden en kunnen leiden. Niet alleen mijn vader, maar ook zeker mijn moeder heeft hiervoor kunnen zorgen en heeft hier een steentje aan bijgedragen. Wat een sterke vrouw! Na alles wat ze heeft meegemaakt. Ik kan hier alleen maar met veel respect en vol trots over praten, waar ik alleen met een groot glimlach mezelf staande probeer te houden. Nu is het aan mij om zo goed mogelijk er voor mijn moeder te zijn. Een taak die nu extra op mij rust.

My mistake: Michel, your mistake was never putting yourself first.

Je eigenschappen erf je vaak van je vader en moeder. Hopelijk vaak positief. Ze hebben je immers opgevoed. Het werd mij altijd verteld dat ik voor een ieder moet zijn die hulp nodig heeft. Je altijd klaar moet staan voor de mensen om je heen. Tegenwoordig is dit niet altijd makkelijk. Wat had ik haar toch zo ontzettend lief. Wat deed ik zo mijn best om haar extra te laten zien dat ik zoveel om haar gaf. Achteraf kun je blijkbaar zeggen dat dit aardig naïef van mij was geweest. Maar wist ik veel. Ik was hier altijd van mijn beste intensie uit gegaan. Mijn goedheid was vanzelfsprekend en daar ben ik nog altijd enorm trots op. Ook ik heb fouten gemaakt, dat wil ik zeker niet ontkennen. Ik hoop dat ze het geluk heeft gevonden die ze eerder niet heeft ontvangen.

My lesson: I have learned that I don’t care who judges me. They haven’t gone through what I’ve gone through.

Deze les blijft voor mij altijd nog wel moeilijk. Er wordt in deze tijd veel geoordeeld en veroordeeld zonder te weten wat er echt in de harten van mensen afspeelt. Ook ik ben hier soms schuldig aan. Op mijn eigen gegenereerde boodschap van Facebook kreeg ik een reactie met de tekst: “I hope 2024 bring you joy and happiness and a very good wife.” Ik vond het moeilijk om hier snel op de “Like” knop te drukken. Vooral, na al die jaren waar enorm veel is gebeurd, ik toch weet dat ze toch een enorm goed mens was geweest en zeker nog is. Iemand die ik zeker als persoon kon waarderen.



Door het overlijden van mijn vader heb ik mij voorgenomen niets te zullen doen voor de kerstdagen en bij nieuwjaarsavond. Normaal gesproken wordt het huis mooi versierd met kerstspullen en een kerstboom en koop ik vuurwerk. Nu is het alleen maar bij oliebollen gebleven. Het kopen van een pagara (duizendklapper) had ik dit keer geen zin. Maar door mijn zwager, die een pagara voor mij had gebracht, werd ik hier toch gedwongen eentje te kopen. Kon hem hier niet zomaar afwijzen. Later kreeg ik de vraag: “Hoe zou je vader jouw tijdens het nieuwjaarsavond graag willen zien?” Vast en zeker met een glimlach en een zekere positieve vooruitblik op de toekomst. Toen ik dit besefte stond ik even stil en liet ik een traan. Ik begreep toen dat hij mij juist blij zou willen zien. Dat ik vol moed, maar zeker met hem in mijn gedachte, een nieuwe toekomst tegemoet ga.  

Ik laat het oude jaar voor wat het is. Ik probeer zo op mijn eigen manier het verleden te vergeten. Bij het aansteken van de pagara (duizendklapper) zal ik proberen het positieve voor het nieuwe jaar mee te nemen. Wat zeker niet altijd even makkelijk zal gaan. Zal ik de mooie herinneringen blijven koesteren en zal ik voor het volgend jaar altijd een kritische noot en een open en eerlijke toon blijven voeren. Dat naar mijn mening bij steeds meer mensen op Aruba zijn weg moet proberen te vinden. Zodat onrechtvaardigheid en oneerlijkheid op enorm veel gebieden niet zomaar zijn gang kan blijven gaan. Dat we blijven opstaan en ons hier uitspreken. Hopelijk zal het nieuwe jaar ons vol vreugde, kennis en geluk brengen. Alvast een gelukkig en vreugdevol nieuwjaar aan jullie alleen toegewenst!