Gelijke en eerlijke kansen voor de vrouw

Lucina de Costa Gomez-Matheeuws werd dus als vijfde persoon premier ter wereld en werd vanaf 1977 de eerste vrouwelijke premier van de Nederlandse Antillen. Zelf eerder dan Margaret Thatcher, die voor de Verenigd Koninkrijk vanaf 1979 tot 1990 regeerde. Na Lucina volgde er in totaal nog vijf vrouwen die ook premier werden van de Nederlandse Antillen. Emily de Jongh-Elhage werd de laatste minister-president, toen in 2010 de Nederlandse Antillen niet meer bestond als staatskundige eenheid binnen het Koninkrijk der Nederlanden. Nu zijn Bonaire, Saba en St. Eustatius bijzondere gemeente van Nederland geworden en hebben Curaçao en St. Maarten een aparte status binnen het Koninkrijk. Aruba had haar aparte status al verkregen in het jaar 1986. 

Sarah Wescot-Williams werd op St. Maarten vanaf 2010 de eerste minister-president en werd hier de traditie voorgezet van vrouwelijke premiers in het Koninkrijk der Nederlanden. En deze traditie werd nog wat later ook weer in St. Maarten doorgezet door Leona Marlin-Romeo (2018-2019) en Silveria Jacobs die vanaf 2019 nog altijd minister-president is van St. Maarten. De weg voor de vrouw was niet altijd makkelijk geweest. De vrouw moest zich altijd extra bewijzen. Een vrouw moest haar weg bevechten en heeft altijd moeten strijden voor gelijkheid en rechtvaardigheid tegenover de man. De man stond zeker voor de 19de eeuw nog altijd aan het hoofd van het gezin. In sommige gevallen is dit nog steeds het geval. Hij kon rond 600 voor Christus in Griekenland zijn kinderen onterven en bepalen met wie zijn dochters trouwden. De mannen hielden zich bezig met politiek en de vrouwen mochten niet stemmen. Er is al veel gebeurd en het is toch fijn om te zien dat vanaf 1960 een vrouwelijke premier is gekozen die andere vrouwen laat inspireren om ook een hoge functie te bekleden in een wereld die toch wel snel door mannen is bepaald.

In 2009 kreeg Aruba haar eerste vrouwelijke Centrale Bankpresident, tevens ook de eerste vrouw in het Koninkrijk. Op Aruba hebben we vanaf 2017 ook een vrouwelijke minister-president. Ze staat op de zesentachtigste plek van alle vrouwelijke leiders ter wereld. Ook weer aardig bijzonder, aangezien er in Nederland nog steeds geen vrouwelijke premier is gevonden. Ziet men in Nederland liever geen vrouw die deze functie zou kunnen bekleden? Is Nederland hier nog niet klaar voor? Zullen na alle wanvertoningen, de laatste dagen voor Rutte nu in zijn gegaan? Na afgelopen tijd het nieuws van Nederland gevolgd te hebben, zou het nu best wel eens kunnen dat Sigrid Kaag de eerste minister-president van Nederland zou gaan worden? Maar is dat wel iets wat men wil? Het Caribisch deel van het Koninkrijk is hier, anders dan in Nederland, aardig vooruitstrevend. Toch is er geen reden om geen aandacht meer aan de emancipatie van vrouwen te besteden, want ook binnen vrouwelijke kringen heerst er jaloezie of worden er vieze spelletjes gespeeld. 

De verjaardagskaarsen zijn niet eens uitgeblazen, de verjaardagstaart was nog niet eens gesneden of hoofdcommissaris van de politie, Korpschef Vanessa Tjon-Kock kreeg op haar verjaardag van de minister-president te horen dat haar verantwoordelijkheden tijdelijk neerlegt moeten worden. Dit voor een periode totdat kabinet Wever-Croes II zal worden beëindigd. Zou ze dan vier jaar lang moeten wachten? Of denkt de minister-president dat haar kabinet nu al geen lange houdbaarheidsdatum zou hebben en er weer snel verkiezingen moeten worden uitgeschreven? En wat gebeurt er als de vier jaar versterken zijn? Zou een andere politieke partij haar dan wel graag als hoofdcommissaris van de politie willen zien? Die zou misschien wel iemand anders op deze positie willen zien. De reden van deze tijdelijke terugtrekking heeft te maken met een belangenconflict die zou ontstaan door haar echtgenoot Rocco Tjon, die binnenkort minister van Justitie zou gaan worden. Wat ze nu als functie zou gaan bekleden is nog niet bekend. 

In de tijd van Corona hielp Vanessa Tjon-Kock de minister-president zo goed mogelijk met advies en bij de nodige maatregelen werd er samen over nagedacht. Niet iedereen was even tevreden over de verschillende beslissingen, maar ze stond daar als vrouw wel haar mannetje. Ook de minister-president stond sterk in haar schoenen ten tijde van de eerste corona-maatregelen en heeft moedige beslissingen genomen. Van goede bronnen heb ik vernomen dat Vanessa's strijd om politieagent te worden niet makkelijk was geweest. Als vrouw moest ze zich tijdens haar opleiding twee keer zo hard bewijzen om als politieagent serieus te worden genomen. En nu lijkt het alsof ze stank voor dank heeft gekregen en dus het veld moet ruimen. Door een man die, zoals ik bij vele betrouwbare bronnen heb gehoord, met vele vrouwen het bed deelt en niet wil tekenen voor een scheiding. En dan wel een mond vol heeft van integriteit. Hij zou toch eerlijkheid en betrouwbaarheid moeten uitstralen en voor zijn eigen gedrag en keuzes verantwoording voor moeten afdragen? Ik moet jullie eerlijk bekennen, ikzelf heb bij de eerste kabinet van Wever-Croes op hem gestemd. Door zijn integriteitsverhaal en zijn goede bedoelingen vond ik hem echt een geschikt persoon. Misschien heeft hij veel kunnen bereiken in de politiek, maar na vele verhalen van mensen ben ik al geruime tijd van mening dat het niet allemaal is zoals het lijkt. Achteraf was deze stem voor mij een verloren stem. Zoals ik deze betrouwbare bron mag geloven is mevrouw Vanessa Tjon-Kock niet tevreden over de beslissing van de minister-president. 

Waarom moet weer een vrouw het veld ruimen voor een man? Waarom wordt er dan niet gewoon getekend voor een scheiding, zodat ze haar positie gewoon zou kunnen behouden? Weer wordt de positie van een vrouw neergehaald. Maar nu niet alleen door een man, maar nu ook zeker door een vrouw. Die zeker al te goed weet hoe veel strijd een vrouw moet leveren om een positie te kunnen bekleden die ze zo graag ambieert. Het gaat zeker niet zonder slag of stoot. Zit hier weer wat achter? Spelen hier weer grotere belangen mee? Gaat het hier om macht, geld, aanzien of een hoge positie? Of is de korpspolitie op Aruba alleen bedoeld voor machomannen met te weinig gevoel voor integriteit en empathie voor met name de vrouwelijke bevolking?