Een tijd van bezinning

Afgelopen woensdag was het moment van de katholieken om een askruisje bij de pastoor te halen. Carnavalsmaandag is geweest en nu begint het moment om te vasten tot aan Pasen. De veertigdagen van vasten geeft een periode van bezinning. Al in het begin van het christelijke geloof vastte katholieken tot zonsondergang. Dit voornamelijk om Gods hulp en steun te zoeken. Ook Jezus ging veertig dagen vasten na zijn doop.

De katholieke kerk verwacht dat je op Aswoensdag en Goede Vrijdag geen snoep, vlees of alcohol mag nuttigen. Deze dagen moeten in teken staan van soberheid, aangezien de kruisiging en dood van Jezus hier herdacht wordt. In deze tijd van vasten gaat het om extra naastenliefde en het meer toeleggen van het Woord van God. In de Middeleeuwen waren de regels voor het vasten streng, maar in de loop der eeuwen werden ze door de katholieke kerk versoepeld.

Er zijn katholieken die het vasten niet al te serieus nemen. Carnaval was een leuk feestje, maar vasten is niet nodig en het halen van een askruisje al helemaal niet. Toch zijn er veel katholieken die tegenwoordig op hun eigen manier hun vastendagen invullen. Men kiest voor verschillende vormen van boete zoals liefdadigheidswerken of het beperken in het roken, eten, drinken, televisie kijken en andere genoegens. Het geld dat hiervoor uitgespaard wordt, kan bestemd worden voor de naasten die honger lijden.

Op mijn katholieke school hebben we allemaal woensdag een askruisje gekregen. Er zijn natuurlijk leerlingen die niet katholiek zijn of hier niet in geloven. Ook al zijn we een katholieke school, toch is het gelukkig niet verplicht om voor een askruisje te kiezen. Op school kun je bij de kantine vanaf Aswoensdag ook op vrijdag vleeshapjes kopen. Het lijkt wel of er hier geen rekening wordt gehouden met de vastentijd. Dit is echter niet het geval. Speciaal voor deze periode kun je nu ook een visbroodje kopen.

Afgelopen woensdag was voor mij ook het moment om van de pastoor een askruisje te krijgen. Voor mij was het een begin om voor mezelf, na alles wat ik heb meegemaakt, een tijd van bezinning in te laten gaan. Dit gevoel kwam meer tot uiting toen ik een poster in een schoollokaal zag. Een poster over de zeven regels van het leven, waar ik in deze periode meer aandacht aan ga besteden. De zeven regels zijn:

1.      Maak vrede met je verleden. Zorg dat het je niet in de weg zit.

2.      Wat anderen over jou denken is niet jouw zaak.

3.      Tijd heelt bijna alles. Geef dingen de tijd.

4.      Vergelijk je leven niet met dat van anderen en oordeel er niet over. Je hebt geen idee welke reis zij maken

          (en welke uitdagingen zij onderweg tegenkomen).

5.      Denk niet teveel na. Je hoeft niet op alles een antwoord te hebben. En je zult zien dat antwoorden zich op de

         meest onverwachte momenten aandienen.

6.      Niemand is verantwoordelijk voor jouw geluk, behalve jijzelf.

7.      Lach. De problemen in de wereld zijn niet allemaal van jou.

Als het om bezinning gaat, dan moet ik denken aan Charlie Chaplin, een persoon die ik pas sinds kort meer heb weten te waarderen. Een persoon die naar mijn mening ver voor zijn tijd was. Iemand die in zijn tijd al dingen zag gebeuren waar hij een mening over had en waar we ook nu nog zeker mee worden geconfronteerd. Een tijdloos figuur. In zijn film “The great dictator” van 1940 begint Charlie Chaplin aan het einde van de film met een toespraak die nog zeker gebruikt kan worden voor onze tijd.

Een deel van deze toespraak luidt:

“Greed has poisoned men’s souls, has barricaded the world with hate, has goose-stepped us into misery and bloodshed. We have developed speed, but we have shut ourselves in. Machinery that gives abundance has left us in want. Our knowledge has made us cynical. Our cleverness, hard and unkind. We think too much and feel too little. More than machinery we need humanity. More than cleverness we need kindness and gentleness. Without these qualities, life will be violent and all will be lost….” (Charlie Chaplin – The Great Dictator 1940).

Alhoewel het een toespraak van 1940 was, waarbij een Tweede Wereldoorlog was begonnen, vind ik dat het net zo goed tegenwoordig ook als toespraak gebruikt kan worden. Misschien is het een idee om speciaal in deze periode even stil te kunnen staan bij de vele zaken die in de wereld afspelen en die indirect of direct invloed kunnen hebben op ons eigen functioneren in de gemeenschap waarin we leven. Misschien biedt het vasten een moment om te reflecteren op ons eigen manier van handelen. Zijn we de juiste pad wel ingeslagen? Of is de mensheid ook in deze tijd geheel de weg kwijt? Iets om over na te denken.