Een brief naar de minister van Justitie (Deel 3)

Op 13 juni 2022 stuurde ik mijn eerste brief via B.I.D. naar de minister van Justitie. Na veel telefoontjes werd ik elke keer weer van het kastje naar de muur gestuurd. Op 5 juli en 28 augustus plaatste ik een column betreft een incident die helaas heeft plaatsgevonden en waar ik de nodige vragen over had. Velen kennen dit verhaal in zijn geheel of gedeeltelijk en praten hier onderling vol afschuw over. Hoe had dit kunnen gebeuren? Gaat dit altijd zo hier op Aruba?

Bij mijn tweede column werd mij geadviseerd om de juridische weg te bewandelen. Ik zou naar de Landsverordening Administratieve Rechtspraak (LAR) kunnen stappen. Anders zou ik eeuwig in de media klagen en zal er niets van terecht komen. Ik zou bij deze procedure bij de rechter een dwangsom kunnen eisen als een antwoord uit zou blijven. Ik zou ook aangifte kunnen doen bij de landsrecherche, bij Bureau Interne Zaken en Onderzoek (BIZO) van de Korps Politie Aruba (KPA). Ik had nooit gedacht dat ik deze stappen zou moeten zetten. Is dit allemaal echt nodig? Wat voor zin heeft het als zelf een rechercheur hier kennis van heeft genomen? Misschien zelf wel bij betrokken was en al een partij had gekozen. Hoe onpartijdig ben je hier dan? Op 29 augustus 2022 stuurde ik mijn tweede brief naar B.I.D., maar helaas tot nu toe zonder enig resultaat.

Voor alle adviezen die ik heb mogen ontvangen ben ik zeker dankbaar. Toch verbaasde het mij keer op keer dat, sinds ik hier op Aruba ben, ik vaak zie dat als men het niet eens is, er enorm snel naar rechterlijke instanties wordt gegrepen. Waarom moeten we elke keer naar de rechter stappen als men niet houdt aan regels en wetten? Zelf als onze overheid zich hier niet aan houdt. Vertrouwen we elkaar echt niet meer? Is het niet net als op het moment dat je in de auto naar rechts wilt afslaan en je met je knipperlicht dit wilt aangeven, de andere automobilisten je pas vertrouwen als je ook daadwerkelijk naar rechts afslaat? En een dwangsom eisen kan, maar zijn we niet van mening dat de Arubaanse staatskas hier zeker voor betere zaken kan worden gebruikt? Aruba heeft het al zo moeilijk.

Men vindt het blijkbaar ontzettend moeilijk om hier antwoord op te geven en te zoeken naar een oplossing. En dat je bij een fout dit mag benoemen. Maar een fout maken zit niet in ons cultuur. En als men toenadering zoekt, weet men niet hoe te gedragen. Het zogenoemde poldermodel lijkt hier vervangen door een model van egoïsme, haat, eigenbelang en een strijd tegenover elkaar om er uiteindelijk, ten koste van anderen, beter uit te komen. Is dit een normale gang van zaken? Willen we op dit kleine eiland echt zo met elkaar omgaan? Waar blijft ons “Christelijke” identiteit? Of zijn we deze ook hier volledig kwijtgeraakt?

En natuurlijk kan ik, samen met persoon B, verdere stappen ondernemen. Maar heeft het zin? Misschien was de aanleiding voor dit incident ongepast van persoon B. Misschien was het niet netjes, maar de reden van persoon B kan ik maar al te goed begrijpen. Net als bij persoon B kan ik persoon A ook wel begrijpen. Je probeert je familie op een manier toch te verdedigen. Maar dat is dan nog geen reden om je “gelijk” te halen, door een politieagent of rechercheur hiervan op de hoogte te stellen. Persoon A werd geadviseerd dit niet te doen. Daar komt nog eens bij dat het hier niet bij gebleven is. Want de politieagent neemt hierna het heft in eigen handen door persoon B op het werk met indringende toon zijn afschuw kenbaar te maken. Zonder dat persoon B hier een weerwoord in kon geven werd ze op deze manier geïntimideerd. Waar zelf achteraf het hoofdbureau van San Nicolaas van deze ontmoeting niets van af wist. Ik zou niet weten wat de beweegreden zouden zijn van deze politieagent. Ik neem het deze politieagent zeer kwalijk, maar ook de minister van Justitie en de ambtenaren binnen deze instantie, die hier niet eens het fatsoen en tijd hebben kunnen nemen om op mijn brief te reageren. Natuurlijk is het al een tijd geleden, maar de menselijkheid en een zekere spijtbetuiging tegenover persoon B ontbrak. Blijkbaar is de zin “Arubamesterdinostur” toch niet echt aan iedereen toegekend. “All animals are equal, but some are more equal than others” (George Orwell – Animal Farm).

In deze column kan ik zeker de namen noemen van de desbetreffende personen. Ik denk zelf dat dit mij niet eens in problemen zou brengen, maar ook nu doe ik het niet. Ik ben nog altijd van mening dat iedereen fouten mag maken. Maar dat men wel hier kennis van moet nemen, zodat men ervan kan leren en dit dan ook nooit meer zou kunnen gebeuren. Laat dit een voorbeeld zijn voor de nieuwe politieagenten! Die het werk nog altijd met eer en geweten willen uitvoeren. Die niet moeten denken, ook al is hij of zij een minister, politieagent of rechercheur, dat het volk hem of haar moet dienen. We moeten hier elke keer weer waakzaam voor zijn en ertegen blijven strijden. Met het benoemen van deze incidenten is zeker al een grote stap gezet. Maar ook door samen op een menselijke en rechtvaardige manier het probleem op te lossen creëert men een veel sterkere samenleving waar eenieder zeker niet in uitgesloten kan en mag worden.

We moeten niet alle politieagenten of rechercheurs onder één kam scheren. Net zoals bij docenten heb je, naast de rotte appels, goede tussen zitten. Misschien moeilijk te geloven, maar natuurlijk zijn er ook die goed werk verrichten en die ook, op sommige momenten, vol afschuw praten over de werkwijze van hun collega’s. Die ook elke dag met volledige toewijding te werk gaan om echt op hun manier het volk, op een zo goed mogelijke manier, te kunnen dienen.

Ik denk dat het doel al wel bereikt is. Men weet ervan, men praat erover en men spreekt hier vol afschuw. Zoiets zou hopelijk geen tweede keer gaan gebeuren. En mocht dit wel zo zijn, dan is het ons plicht om hier meteen weer iets van te zeggen. Om deze toestanden op een rechtvaardige manier meteen de kop in te drukken.

Een spijtbetuiging of het zoeken naar een oplossing wordt blijkbaar gezien als een zwakte. Jammer, want juist dit had veel respect en begrip kunnen opleveren. Blijkbaar spelen andere belangen een belangrijkere rol. Andere zien het niet naar een rechter stappen blijkbaar als enorme zwakte, maar zeker in deze dagen ben ik er meer van overtuigt dat juist deze zwakte een enorme kracht met zich voortbrengt die alleen de rechtvaardigen en gelovigen zullen begrijpen en die zeker ons dichter bij God, als schepper zullen brengen! Ik vergeef het, maar ik zal het nooit en te nimmer doen vergeten!