Djucu, een teken van geluk!

Op een vroege zaterdagochtend. Half zeven. Opstaan, douchen, aankleden en een kort ontbijt. Ice jug gevuld met ijs, flesjes water, aantal blikjes Malta Balachi en natuurlijk een aantal koude Chill biertjes, die al ruim van tevoren in de koelkast koud stonden. Auto van tevoren goed getankt en samen met ouders en logé uit Nederland naar Seroe Colorado gereden. Het oostelijke puntje van Aruba is de moeite waard door de aanwezige fosfaatmijnen. Op het eerste moment zijn ze moeilijk waar te nemen. Onvoorstelbaar dat onder dit oostelijke puntje een netwerk van mijnschachten bevinden.

Net tegenover Baby Beach zijn we een mijnschacht naar beneden geklommen. Mijn ouders zijn op een respectvolle leeftijd en was dit iets te gevaarlijk. Ze zijn daarom ook niet naar beneden geklommen, maar nu wisten ze wel van het bestaan. Nooit geweten dat zich hier een schacht bevond. Kort daarna zijn we naar het hondenkerkhof “Santana di Cacho” gereden. Langs de kust staan hier honderden graven met verschillende kruisen waar de vele trouwe viervoeters door hun eigenaars hun laatste rustplaats krijgen.

Langs de nabijgelegen kerk zagen we de vele grote huizen die vroeger bewoond werden door de werknemers van de Lago Oil & Transport Co. Ltd. Sommige van deze huizen zijn onbewoond en is er niet veel meer overgebleven van de Lago Colony. Zo zijn we verder gereden naar de dertig meter hoge kalksteenheuvel van Seroe Colorado. Ons tweede stop. Hier zagen we allereerst het platform waar vroeger tijdens de Tweede Wereldoorlog een kustbatterij bevond. Deze werd gebruikt om op deze manier Aruba, met name de olieraffinaderij in San Nicolaas tegen de Duitse torpedo schepen te verdedigen.

Op de bruinrode rotsen liepen we richting de ruwe zee en zagen hier de kalkterrassen en één van de natuurlijke bruggen langs de kust. Prachtig om te zien dat mijn ouders samen, hand in hand en steunend op elkaar dit ook hebben kunnen zien. Het maakte mij blij, dat zij dit, op hun leeftijd nog kunnen meemaken.

Via de weg, waar eerst het oude ziekenhuis van de Lago Colony stond, zijn we verder gereden naar het ongeveer vijf meter hoge rode anker, die ter nagedachtenis staat voor alle zeelieden die op zee zijn opgekomen. Dit was dan ook het moment waarop mijn vader over de “Djucu” begon. De Djucu, in het Nederlands paardenoognoot (Mucuna) genoemd, is een bruinzwarte “noot” die je langs de kust kunt vinden. Een drijfzaad afkomstig uit Zuid-Amerika en West-Indië. Ze komen zeer zelden voor en het is niet altijd van zelfsprekend dat je ze op Aruba kunt vinden. Zelf een groot gedeelte van de bevolking van de Aruba weet het bestaan hier zelf niet van af. Vaak zijn het de ouderen die hier meer van weten. Misschien is dat de reden waarom ze ook worden gezien als een drijfzaad die geluk geeft. Vroeger kwamen ze vaker voor en werd het gebruikt om mooie juwelen van te maken. Ik had mijn twijfels dat we ze zouden aantreffen. Tot onze grote verbazing hebben we een aantal kunnen vinden. We hadden blijkbaar geluk.

Bij het verder rijden kwamen we bij de ingang van Arikok, het nationale park van Aruba die één vijfde deel van het eiland groot is. Met zijn vele flora en fauna en met zijn zeldzame inheemse dieren. Langs de windmolens bij Vader Piet was ons derde stop bij de Quadirikiri grot. Bij binnenkomst van deze grot komen de verschillende vleermuizen je tegemoet. Deze ongeveer dertig meter diepe grot heeft twee open ruimten, die door het daglicht op verschillende plekken door het plafond naar beneden schijnen.

Na een korte stop zijn we naar grot Fontein gereden en bevind zich hier een aantal tekeningen die door de Arawak indianen op de plafonds zijn getekend. Na een aantal mooie foto’s kon een bezoekje aan pedicure visjes niet ontbreken. Hier kunnen de toeristen lekker, aan de rand van een vijver, zitten met hun voeten in het water waarbij deze visjes de viezigheid weghappen.

Via de plaveiden weg en aan beide kanten kunnen bewonderen van de mooie omgeving met verschillende rotsformaties, cactussen en geiten zijn we naar de uitgang gereden. Zo reden we verder naar de oorspronkelijke natuurlijke brug langs de noordkust. Deze brug, die tot de bekendste gefotografeerde plek van Aruba behoorde, was door de harde passaatwind en erosie helaas in de nacht van 2 september 2005 ingestort. Naast deze ingestorte burg bevindt zich een geel gebouw waar je heerlijke versnaperingen en souvenirs kunt kopen. De resten van de goudsmelterij Bushiribana hebben we overgeslagen, aangezien ons logé uit Nederland dit al een keertje had gezien. We reden snel door naar de Casibari rotsformaties, waar je enorme rotsblokken kunt zien en zelf via de gemaakte wandelpaden en trappen de top van deze rotsformaties kunt bereiken. Hier heb je een enorm prachtig uitzicht over Aruba en met name de Hooiberg.

Na een lange ochtendmiddag werd ons laatste stop de bekendste bakkerij van het eiland, bakkerij Huchada. Hier kunt u de lokale versnaperingen zoals de pastechi, kroketten, kaasballen en vleesbroodjes kopen. Ook de Hollandse versnaperingen zijn hier te vinden. Na een heerlijke lunch konden we wel stellen dat het een zeer geslaagde middag was.

Zondagochtend. Zeven uur. Na weer een kort ontbijt, stond de 165 meter hoge Hooiberg op het programma. De Hooiberg, met zijn ongeveer 600 trappen, ligt in het midden van het eiland. Elke keer begin je vol goede moed met het tellen van de trappen, maar na een aantal treden slaat de vermoeidheid toe en hou je het tellen voor gezien. Bij de eerste honderd treden was het voor mijn vader zijn rustpunt en tevens zijn eindpunt. Wij zouden verder gaan en hij zou op ons wachten. We kwamen meteen in contact met Amerikaanse toeristen die allereerst niet konden geloven dat mijn vader 82 jaar was. Ze schatten hem rond de zestig, wat hem natuurlijk super trots maakt. Een jong uiterlijk zit blijkbaar in ons genen. Ook hebben we dezelfde toeristen de “Zeerovers” als restaurant aanbevolen. Een restaurant waar je op een heel eenvoudige manier vis en garnalen kunt bestellen. Ze zullen er zeker vandaag nog langsgaan. Op de top van deze granietachtige Hooiberg met zijn witte kalkaders, kun je een groot deel van Aruba zien en biedt de passaatwind voor de nodige verkoeling.

Zondagmiddag. Twee uur. Aan de kust van Palm Beach, waar meterslange witte zandstranden de omgeving bestrijken, stappen we op een catamaran van Pelican Adventures. Na het welkomstwoord van het personeel was de open bar meteen geopend. Bij het eerste rustpunt werd er de gelegenheid geboden om bij Boca Catalina te snorkelen. Ook hier kon mijn vader weer niet achterblijven. Ook hier, met enig hulp, hebben we samen kunnen snorkelen. Fijn dat hij de mooie grote vissen kon zien en dit kon meemaken en we dit op deze dag met beide ouders konden beleven. Hierna, bij het tweede stop, zijn we bij het scheepswrak “SS Antilla” weer gaan snorkelen en kon je het scheepswrak deze keer weer goed zien. Naast de drank waren er ook vele heerlijke versnaperingen die aan ons werden aangeboden.  Om ook deze dag goed af te sluiten zijn we allen nog gaan eten bij Surfside restaurant. Om even onder het genot van heerlijk eten en drinken de dag weer door te nemen.

Een teken van geluk dat we op dit mooie rots, waar we op leven, zulke mooie plekken kunnen bezichtigen. Ook voor de plaatselijke bevolking is het altijd weer een fijne belevenis. Vooral als we dit mogen delen met onze gasten, waarbij je de historie en bezienswaardigheden vol trots kunt doorgeven. Als goede ambassadeurs van het eiland draag je op deze manier bij aan de rijkdom van het eiland en hoop je dat deze ervaringen voor de toekomstige toeristen bereikt zullen worden.