Discriminatie is van alle tijden!

Vrijdag 10 november 2023 was Koning Willem-Alexander en koningin Maxima in Zuid-Afrika. De Zuid-Afrikaanse president Cyril Ramaphosa zei donderdag dat hij de excuses, die de koning op 1 juli voor het Nederlandse slavernijverleden had aangeboden, erkent. Een zeer belangrijk stap in de richting naar verzoening en herstel.

Het staatsbezoek aan Zuid-Afrika stond ook in het teken van de onderbelichte rol die Nederland in het slavernijverleden had. Na een bezoek aan een slavernijmuseum in Kaapstad kwam de koning en koningin woedende demonstranten, de inheemse bevolking Khoisan, tegen. Ze hadden borden bij zich met teksten zoals: “We willen ons land terug”, “Waarom praten jullie niet met ons?”, Respecteer ons”. De Zuid-Afrikaanse en Nederlandse beveiligers moesten de demonstranten aan de kant duwen om zo de koning en koningin veilig in de auto te krijgen. Volgens koning Willem-Alexander is het, op zo’n moment, goed dat deze emoties naar buiten kwamen. “Want als je je emoties niet kwijt kan, dan kan je ook niet verder werken aan verzoeking en heling verderop.” Koningin Maxima dacht niet dat de demonstranten van plan waren iets tegen ze te doen. Ze wilden juist hun emoties laten zien van wat hen is aangedaan.

Naast het bezoek van de koning aan Zuid-Afrika is wel het conflict tussen Hamas en Israël die het nieuws grotendeels domineert. Nog altijd is er geen oplossing te vinden en dat zal helaas nog wel een lange tijd zo blijven. In het begin koos men snel een kant, maar nu is deze keuze moeilijk te maken als je zou moeten kiezen. Het conflict begint zich nu ook in andere delen van de wereld af te spelen. Demonstraties zijn er om het onvrede te tonen waar emoties soms hoop oplopen. Ook hier ziet men geen snelle vrede tussen de partijen.

Als je kiest voor de Palestijnen en niet voor Israël, dan is de kans groot dat je snel gezien wordt als een antisemiet. Terwijl we juist het verschil moeten blijven zien tussen de Palestijnse bevolking en Hamas. Kies je voor Israël, dan is de kans groot dat je gezien wordt als iemand die totaal geen empathie heeft aan de kant van de Palestijnen. De gezinnen die hun huizen moeten verlaten op zoek naar veiligheid in het zuiden van Gaza.

Ik wil en kan geen kant kiezen. Ik moet hier alleen denken aan de vele slachtoffers aan beide kanten. Wat zal voor deze slachtoffers de toekomst wel niet zijn? Dit conflict zorgt alleen maar voor meer trauma onder de twee bevolkingsgroepen. Men wordt uitgesloten en voelt zich gediscrimineerd. Nee, aan beide kanten speelt verzoening geen rol meer en zit men in een neerwaartse spiraal. Waar alleen John Wick figuren geboren worden en waarbij wraak tegenover elkaar de boventoon blijft voeren.

Het lijkt wel alsof iedereen een kant moet kiezen en je hierdoor de andere kant moet afwijzen en moet discrimineren. Zodat je, binnen je eigen kring, veiliger voelt en je handelingen zo goed mogelijk probeert te rechtvaardigen om op deze manier binnen je eigen kring vooruit te komen. Dat je hierbij de rest moet uitsluiten alsof ze niet bestaan. Samenwerking tot een groot goed is hier niet altijd belangrijk.

Discriminatie is van alle tijden en is niet altijd vanzelfsprekend bij de groepen mensen waarvan je het verwacht. Het klinkt raar, maar ik denk dat iedereen wel eens een vorm van discriminatie heeft ervaren. Ook ik heb het ondervonden. Sommige zagen mij in Nederland niet als een geboren landgenoot en plaatste men je snel in een hokje van “ allochtoon”. Op Aruba is dat juist weer het tegenovergestelde. Met mijn Arubaanse achtergrond zien sommige mij hier als Nederlander. Misschien denkt men dit niet meteen. Je vraag je dan af waar je dan precies thuis hoort. Of moet ik mij in alle tijden gewoon een wereldburger voelen? Het zou juist een voordeel moeten zijn om op deze manier het beste uit de twee culturen te kunnen halen. Zonder bevooroordeeld te moeten zijn.

Hoe klein Aruba ook is, hier worden sommige groepen helaas ook gediscrimineerd. Het is hier niet altijd even zichtbaar, maar het is er wel degelijk. Het is een “normale” menselijke eigenschap, dus het is natuurlijk raar als dat op Aruba niet zou plaatsvinden. Discriminatie tegen mensen die in bepaalde districten wonen, mensen met een bepaalde politieke voorkeur, mensen die door hun sociale omstandigheden minder kansen hebben op goed onderwijs of mensen die uit het buitenland komen en liever geen deel mogen uitmaken van deze maatschappij. Sommige groepen mensen worden hier zeker benadeeld. Sommige praten er liever niet over. Het lijkt wel alsof er op Aruba nog altijd een zekere taboe speelt als het om discriminatie of slavernij gaat.

Samenwerking op Aruba is niet altijd vanzelfsprekend. Men wil elkaar niet altijd helpen, omdat ze het succes bij andere liever niet willen delen of zien. Een zekere afgunst tegenover een ander neemt hier op Aruba soms een enorm grote rol in. In Nederland geeft men graag complimenten en is men vaak blij voor een ander als hij/zij iets heeft bereikt. Het lijkt wel alsof we op Aruba liever niet zien dat een ander vooruit gaat. En complimenten geven doen we ook liever niet snel. Men denkt al heel snel waarom iemand, die in hun ogen het niet verdiend, toch vooruit zou kunnen gaan.

Laten we elkaar helpen en ondersteunen. Geef elkaar wat vaker een welgemeend compliment. Dat we trots op elkaar mogen zijn. Trots op de positieve dingen die we allemaal met elkaar op dit kleine eiland bereiken. Zodat we ons als een eenheid kunnen blijven zien, zonder onderscheid te willen maken van een politieke voorkeur, sociale en economische omstandigheden, nationaliteit of uiterlijk. We moeten ons als eenheid blijven zien, waar we zeker de eilanden dichtbij, Bonaire en Curaçao ook niet mogen vergeten.