De rolverdeling tussen man en vrouw

Dit onderwerp begon op het moment dat ik de eerste aflevering van 3 mei op de Nederlandse televisie van Nadia Moussaid zag. Zo spreekt Nadia dagelijks met gasten en het publiek over één onderwerp, die over onder andere maatschappelijke kwesties gaan met als doel meer begrip te krijgen voor verschillende standpunten. Deze keer een aflevering met als titel: “In de ban van een macho-influencer”.

Het ging hier over de macho-influencer Andrew Tate. In de aflevering waren enkele Tate-aanhangers, die hem als hun voorbeeld zagen. De oud-kickbokser Andrew staat voor mannelijkheid, een man die echt voor zijn familie zorgt en het maximale uit zichzelf wil halen. Hij geeft aan dat mannen en vrouwen absoluut niet hetzelfde zijn en een bepaald rol hebben. Echter is hij ook bekend voor zijn vrouwonvriendelijke uitspraken en werd hij zelf gearresteerd op verdenking van mensenhandel, verkrachting en deelname aan een georganiseerde misdaad. 

Tijdens het geven van bijles Geschiedenis aan een havo-leerling, oefenden we met enkele examenvragen. Zo ook met de examenopdracht van hieronder:

“De Eerste Wereldoorlog was een ‘totale oorlog’ en had onbedoeld een positieve invloed op het gebied van vrouwenemancipatie in delen van Europa. Leg uit waarom de Eerste Wereldoorlog een positieve invloed had op vrouwenemancipatie.”

Op deze opdracht vroeg de leerling mij of deze invloed wel echt positief was. In zijn ogen was dit meer een manier van manipulatie en het belang op economisch oogpunt. Zo konden fabriekseigenaren meer winst maken, door de vrouwen minder te laten betalen voor het werk dat de mannen eerst deden. Volgens deze leerling was dit het begin van de ondergang en hoe er tegenwoordig invulling wordt gegeven binnen de relatie tussen man en vrouw. Ik moest hier meteen denken aan het praatprogramma op de televisie van Nadia Moussaid.

Al vanaf de 19^de eeuw streden vrouwen voor meer gelijke rechten en ontstond zo de eerste feministische golf. In de 20^ste eeuw volgden de tweede en derde golf. In de tijd vóór de Tweede Wereldoorlog werd het als normaal gezien dat vrouwen niet werkten. De taak van de vrouw was toen voornamelijk het huishouden. In die tijd moest je bijvoorbeeld bij een bevolkingstelling van België aanduiden wat voor werk je deed. Er was een optie voor “Huismoeder”, maar daar stond achter tussen haakjes “geen”. Alsof dat geen werk was. In die tijd was juist het huishouden een aardig zwaar werk en was een vrouw hier ruim 50 uur per week mee bezig. Pas in 1948 kreeg België vrouwelijk stemrecht. Landen als bijvoorbeeld Nederland, Duitsland, Engeland, Spanje, Zweden, Noorwegen, Tsjechië, Slovakije, Amerika, Rusland, Polen, Australië, Oekraïne, Turkije, Albanië, Armenië, Azerbeidzjan, maar ook Ecuador, Thailand, Cuba, Brazilië, gingen België voor. Aardig laat voor België, maar dat kwam voornamelijk doordat de liberalen en de socialisten bang waren dat de Belgische vrouwen op de katholieke partij zouden stemmen, waardoor ze hun macht zouden verliezen.

In de jaren ’60 begon de economie in veel Europese landen te groeien. De bevolking ging in grote mate consumeren waardoor men een bepaald prestige, status en identiteit begon te creëren. Blijkbaar was men van mening dat je door spullen gelukkig werd. De rechten van de vrouw veranderde en kreeg de vrouw, met de nodige tegenwerking zelfbeschikking tot haar lichaam. Ook op Aruba, door de komst van de olie-industrie, zag men vanaf de 20^ste eeuw een sterke economische groei ontstaan. Hierdoor kreeg men het goed en werd ook hier in grote mate geconsumeerd.

In mijn ogen heeft het feminisme een positief effect gehad op vrouwen en de maatschappij als geheel. Vrouwen hebben toegang gekregen tot het onderwijs, arbeidsmarkt en politieke participatie. Het heeft bijgedragen aan het doorbreken van barrières en het verbeteren van de positie van vrouwen in de samenleving. Het heeft gezorgd voor diversiteit en gelijkheid die gewaardeerd en gerespecteerd wordt. Vrouwen worden nu meer erkend als gelijken.

Echter zijn er ook negatieve effecten waar te nemen. Misschien heeft dit te maken met de opvoeding en standplaatsgebondenheid van bepaalde mensen als het gaat om de relatie tussen man en vrouw. Het heeft schadelijk invloed op de traditionele genderrollen en familiewaarden. Zo kan dit zorgen voor verwaarlozing voor de traditionele waarde voor het gezin, zorg voor de kinderen en het huwelijk. Vrouwen worden aangemoedigd zich te concentreren op hun carrière en onafhankelijkheid. Op zich niets mis mee. Ik heb niets tegen feminisme, maar ik geloof dat hierdoor wel de samenleving is ontwricht en we hierdoor veel problemen ervaren. Veel echtscheidingen en kinderen die achter blijven en de dupe hiervan zijn geworden. Het kan ook leiden tot het demoniseren van mannen en het creëren van vijandigheid tussen de seksen.

Na dit alles begon ik er zelf wat meer over na te denken. Ik kwam tot de conclusie dat we twee groepen mannen en vrouwen hebben binnen onze samenleving. Even de groep van “LGBTQIA+?” daargelaten. Een eerste groep mannen en vrouwen ziet hun relatie als het samen kunnen genieten van de fijne, speciale en unieke momenten. Zoals bij vakanties. Men heeft in zo’n relatie vertrouwelijke gesprekken en er is ruimte om van gedachte te wisselen en samen op deze manier de relatie te versterken. Men voelt zich hier de waardering, acceptatie, zorgzaamheid en geborgenheid. Men probeert hier samen het geloof in God te belijden en toont samen genoeg inzet om in deze relatie één te willen zijn. Men probeert samen problemen op te lossen. Sex is nodig, maar niet het belangrijkste. Men heeft hier dezelfde verwachting van elkaar en voelen zich verantwoordelijk voor hun relatie, huwelijk en/of kinderen. Echter ben ik van mening dat deze manier van een relatie nu niet meer van deze tijd is en blijven deze mannen en vrouwen alleen. Terwijl ze misschien wel ontzettend graag op deze manier een vertrouwelijke relatie aan zouden willen gaan.

De tweede groep mannen en vrouwen zien elkaar als lustobjecten. Een man of vrouw als één van velen. Hier blijkt sex ontzettend belangrijk te zijn. Binnen zo’n relatie is er totaal geen verantwoordelijkheid nodig, laat staan voor de kinderen. Eigen belang is hier vele malen belangrijker dan voor de ander. Het geloof in God en het huwelijk is alleen belangrijk als het hun uitkomt. Wat echter wel telt is geld, status en macht die een man vaak moet beschikken. Geld is geld, en blijkbaar is vriendschap te koop. Meerdere bedpartners van de vrouw of man is hier niet erg. Dit is juist toegestaan en maakt het hierdoor juist makkelijk dat men zich niet extra verbonden hoeft te voelen tegenover elkaar. Ook uiterlijk is hier zeer belangrijk. Men moet zich hier zo jong mogelijk uitzien, maar ook voelen. Het lijkt wel alsof men leeft voor het moment. Daarna gaat het leven weer zonder elkaar verder en is het weer afwachten voor een nieuw spannend moment met iemand anders. Ik ben bang dat juist deze groep van mannen en vrouwen helaas vele malen groter is dan de eerste groep.

Men spreekt zelf van een “Hoeflation” (Hoerflatie) fenomeen. Heel kort gezegd wil dit zeggen dat een man vandaag de dag twintig keer zoveel moeite moet doen voor een vrouw die twintig keer minder te bieden heeft dan het geval in de tijd van zijn grootvader. Maar waarom zou de vrouw niet net zoals de man meerdere bedpartners mogen hebben en dan niet meteen gezien worden als een hoer? Ook al wordt ze er wel of niet voor betaald.

Door alleen maar op deze manier één kant te belichten, doe je tekort aan de vrouwen en kun je ook het zelfbedachte fenomeen voor de mannen “Machoflatie/Broflatie” bedenken. Dit zijn mannen die het slechter doen in het onderwijs. Veel tatoeages hebben en oorbellen dragen. Wat naar mijn mening weer iets vrouwelijks is, maar daarin ben ik vast erg ouderwets. Mannen die extra enthousiast worden van het geluid van motoren en de filmreeks “Fast & Furious” in de bioscoop niet willen missen. De machocultuur, waarbij de vrouw niet meer is dan een (lust)object die thuis moet blijven, moet koken en voor de kinderen en haar man moet zorgen. Mocht een vrouw voor zichzelf willen kiezen dan voelt deze man zich achtergesteld en raakt hij gefrustreerd.

De verwachtingen die de man en vrouw in deze tijd van elkaar hebben lopen blijkbaar erg ver uiteen. Soms vragen of eisen we zoveel van de ander dat het gewoon niet haalbaar is. Vrouwen hebben in hun rol dubbel zoveel taken, waardoor de vrouw oververmoeid kan raken. Mannen weten zelf ook niet meer hun rol te bepalen en weten niet hoe ze zich moeten gedragen. Hierdoor is de samenleving voor een groot deel ontwricht. Wat zal de toekomst ons nu gaan bieden? Hoe kijken we over een aantal jaren naar deze situatie? Of wordt het als iets vrij normaal gezien en moeten we ons ook hier toegeven?

Kortom, hoewel feminisme een belangrijke bijdragen heeft geleverd, moeten we ook bewust zijn dat feminisme niet hetzelfde is als vrouwenemancipatie. Het is belangrijk om gelijke rechten en kansen te bevorderen, maar we moeten ook traditionele waarden en relaties tussen mannen en vrouwen respecteren en waarderen. Hier roept nog wel altijd de vraag op of we dit in de huidige samenleving wel willen? Misschien dat wij hierin ver van elkaar verwijderd zijn en we doorgeschoten zijn in onze verlangen en verwachtingen tegenover elkaar. En mocht de vrouw voor een keuze worden gesteld, dat ze een man zou vinden die haar zou vertellen dat ze zich bij hem geen zorgen om geld moet maken. Dat alles voor haar betaald zal worden, maar dat hij hier wel tegenover wil dat ze hem zo goed mogelijk moet verzorgen. Op alle mogelijke manieren. Wat zou ze hierop zeggen? Zou ze hiermee instemmen? Of zal de man akkoord gaan mocht zijn vrouw hem de keuze stellen dat hij niet hoeft te werken en de taken thuis mag verzorgen, aangezien zij de kostwinnaar is. 

Binnen een relatie tussen man en vrouw moeten we open en eerlijk tegenover elkaar staan. Proberen de traditionele waarden samen vast te stellen. Dat we hier goede afspraken maken over de rolverdeling en verwachting naar elkaar. De vrouw mag hier zeker gelijke kansen en rechten ontvangen, graag zelf. Als het om echte liefde gaat, dan is hier zeker ruimte voor. Op deze manier accepteren, respecteren en ondersteunen we elkaar door goed te communiceren. Ik denk dat we dan zeker op de juiste manier invulling kunnen geven binnen een relatie. Alleen dan kunnen we ook een samenleving creëren die echt inclusief en rechtvaardig voor iedereen zal kunnen zijn.