De dageraadsmis (Misa di Aurora)

Misa di Aurora is een traditie uit onze Zuid-Amerikaanse buurlanden. Bij het aanbreken van de dag worden deze dageraadsmissen gehouden en zijn bedoeld ter voorbereiding op de komst van Jezus. Het is een prachtige manier om de dag te beginnen. Het laat je stil staan bij onze zegeningen en het danken voor het leven en de mogelijkheden die het biedt. Het kan een bron van innerlijke rust en vrede zijn. Om ons hart met liefde te vullen en om op deze manier in de kerststemming te komen.

Zondag, 18 december 2022, op de derde dag van Misa di Aurora besloten mijn ouders, zus en ik dit keer naar de kerk van Brazil te gaan. Het is alweer een tijd geleden dat ik een dienst in deze kerk heb mogen meemaken. Eén van de laatste keren was wel het moment dat ik te horen kreeg dat we het huwelijk volgens de pastoor moest ontbinden. Ik kon het niet geloven, hier zou ze toch niet over kunnen liegen?

Al enige tijd zat ik te denken waar mijn volgende column over moet gaan. Misschien over de World Cup voetbal in Qatar? Hier zijn zeker historische gebeurtenissen die beschreven kunnen worden. Zoals de spectaculaire finale tussen Argentinië en Frankrijk. Of de voetbalprestatie van het Marokkaanse team. Of de eerste vrouwelijke scheidsrechter, Française Stéphanie Frappart, die tijdens de groepswedstrijd Costa Rica – Duitsland de wedstrijd voortreffelijk heeft gefloten. Of moet mijn volgende column over een nu veel besproken onderwerp gaan? Over het openstellen van het burgerlijk huwelijk op Aruba voor paren van hetzelfde geslacht? De preek van de pastoor van de kerk in Brazil gaf het antwoord. Het had blijkbaar zo moeten zijn.

Tijdens de kerkdienst begon de pastoor met zijn oprechte preek waar menig “macho” mannen op Aruba een spiegel voor werd gehouden en waar hij de mannen in een verkeerd daglicht plaatst. Zo gaf hij aan dat de “macho” man hier op Aruba niet zijn verantwoordelijkheid neemt. Hij is weliswaar getrouwd, maar heeft hiernaast buitenechtelijke relaties. Ik moest hier meteen denken aan een gesprek met iemand. Zo vertelde ze mij dat ze het gewoon niet kon geloven dat er mannen zijn op Aruba, die in de katholieke vastentijd zich vroom houden aan het vasten. Zo onthouden ze zich bijvoorbeeld van de alcohol. Maar daarnaast ondergaan ze wel buitenechtelijke relaties. Ze vond dit samen met mij aardig hypocriet. En begrijp mij niet verkeerd. Natuurlijk is niemand perfect en zijn we allemaal zondaren.

Volgens de pastoor moeten de mannen van tegenwoordig een voorbeeld nemen aan Jozef, die verloofd was met Maria. Toen Jozef hoorde dat Maria zwanger was wilde hij discreet van haar scheiden, maar de engel verscheen en vertelde hem dat niet hij, maar de Heilige geest een kind had verwekt. Jozef moest bij Maria blijven en het kind de naam Jezus geven. Jozef nam zijn verantwoordelijkheid, voor iets wat zelf niet van hem was. In deze wereld zou men hier zeker anders naar kijken. Welke man zou dit nu tegenwoordig nog doen? Volgens de pastoor moeten de mannen verantwoordelijkheid nemen in hun acties en staan voor hun normen en waarden die binnen het geloof in God belangrijk zijn. Hier kan ik mij zeker in vinden.

Wel moet ik hierbij zeggen dat het hier niet altijd gaat om alle mannen. Er zijn zeker mannen die oprecht zijn tegenover het geloof met God en hun partner. Die hun verantwoordelijkheid nemen en hun liefde op de juiste manier tegenover hun partner kenbaar maken. Ook zijn er sommige vrouwen die hier geen waarde aan hechten. Die helaas kiezen om hun verantwoordelijkheden en de normen en waarden die ze van God hebben ontvangen opzij te schuiven. Op zoek naar hun eigen geluk en vrijheid, ten koste van alles.

Alhoewel er meer vrouwen mijn columns lezen, is dit wel een column met een boodschap voor de Arubaanse man. Het lijkt wel dat wat niet normaal is, nu normaal lijkt te zijn. Dat men trouwt voor de kerk uit een soort gewoonte en/of traditie en een groot gedeelte van de mannen buitenechtelijke relaties aangaat. En de vrouw met haar kinderen achterlaat en hier geen verantwoordelijkheid meer voor wil nemen. Dat hij op deze manier weer de vrijheid van een vrijgezel wil ondernemen. Wat voor een man ben je dan? Of is dit de “macho” cultuur die hier op Aruba nu als normaal wordt gezien?

Telt het “Katholieke” geloof dan wel echt mee? Of is het alleen maar een traditie om Katholiek te zijn? Waar je de regels binnen de kerk niet altijd hoeft te volgen? Als het “Katholieke” geloof totaal niet meer als heel belangrijk wordt gezien. Waarom doen we dan zo moeilijk voor het openstellen van het burgerlijk huwelijk voor paren van hetzelfde geslacht? Buitenechtelijke relaties mogen dus wel, maar een liefde tussen twee personen van hetzelfde geslacht blijkbaar dus niet?

Ik ben nog altijd van mening dat je niet zomaar trouwt. En zeker niet voor de kerk. Het is een verbond die je met God en je vrouw maakt. Uit liefde die je voor je partner hebt en het respect voor God. Dat je in goede en zeker in slechte tijden elkaar blijft ondersteunen en elkaar wilt helpen om in een relatie het beste uit elkaar te halen en je hierdoor één wilt voelen. Het brengt een zekere verantwoordelijkheid met zich mee. Net als bij het krijgen van kinderen. De waarde van een huwelijk is nu voor vele niet belangrijk meer. Ook voor de mannen of vrouwen die weten dat iemand getrouwd is, is het respect voor het huwelijk weggevallen en proberen toch de getrouwde man of vrouw te verleiden om zijn/haar verantwoordelijkheid te breken. Hebben we geen respect meer voor elkaar? Of nog belangrijker, hebben we hier geen respect meer voor de Schepper? Of ben ik hier weer naïef?

Ik kan het niet geloven dat dezelfde pastoor, waar ik mijn verantwoordelijkheid niet mocht nemen, nu anders praat. Ik geloof daarom nu ook niet dat hij het toen gezegd zou hebben. Ik liep al een hele lange tijd rond met de vraag waarom ze me nooit eerlijk en oprecht kon vertellen over haar handelen. En dat ze hier telkens weer over moest liegen. Dat andere haar hierin ondersteunden en haar op de verkeerde manier advies gaven. Ook hier gaf de pastoor mij vandaag een antwoord. Het gaat hier niet om mij, maar juist voor diegene die hier de leegte voelen. Een leegte die niemand op de juiste manier kan vullen. Alleen God kan hier de uitkomst bieden.