Bent u de volgende keer weer bij?

Week 47 van het jaar 2021. Het was een druk bevlogen week, waarin veel is gebeurd. Zou dit de week zijn, waarop eindelijk de regering wakker wordt geschud omtrent de ontwikkelingen binnen het onderwijs? Komen er nu verbeteringen voor alle leerlingen, maar ook voor alle docenten?

Op donderdag 11 november werd de eerste Simar bijeenkomst gehouden. Er waren toen ongeveer 50 personen aanwezig. Begin van de week, op maandag 22 november, werden alle docenten weer door de vakbond van de docenten opgeroepen voor een tweede bijeenkomst. Deze begon om 8:00 uur. In het begin van deze bijeenkomst waren er nog niet veel mensen, maar het was goed om te zien dat het steeds drukker en drukker werd. We kregen te horen dat er meer dan 700 docenten gehoor hadden gegeven aan deze oproep. Sommige van deze docenten moesten zelf door de drukte buiten staan. Hopelijk hadden ze alles goed kunnen horen wat er werd besproken.

Er was dus een grote opkomst en dat gaf mij een bevestiging dat vele docenten met mij bezorgd zijn over de gang van zaken binnen het onderwijs. Er moet nu wel echt iets gaan gebeuren. Het kan zo niet langer. Op deze dag werd er veel gesproken over de 12,6 procent van het salaris, die we al vanaf mei 2020 moesten afdragen en deze tot nadere order zou blijven. Op hetzelfde moment werd er ook een bijeenkomst gehouden door de minister-president. Was dit een manier om de bijeenkomst van Simar te dwarsbomen? Of was het gewoon een toevalligheid?

Iedereen kon zijn of haar bezorgdheid binnen het onderwijs als docent kenbaar maken en iedereen was het met elkaar eens. Totdat er op een gegeven moment werd gevraagd of het niet een goed idee zou zijn om vanuit het gebouw van Simar naar het bestuurskantoor te gaan, om met een grote menigte te protesteren en zo onze onvrede te kunnen tonen. Er ontstond onenigheid wat betreft het meteen ondernemen van actie. Is dit misschien wat de regering wil? Dat ze door onze verdeeldheid zo kunnen blijven heersen? Volgens Simar was het die dag niet de bedoeling om meteen richting het bestuurskantoor te gaan. We hadden immers beloofd dat iedereen op tijd weer op school zou zijn. Dit konden we de ouders, maar ook zeker de leerlingen niet aandoen. Achteraf had dit wel tot een mogelijkheid kunnen behoren, mits er niet langdurig gesproken werd en er meteen actie werd ondernomen om te gaan. Maar misschien hadden we dan niet aan onze belofte kunnen houden om op tijd terug op school te zijn. Dan zouden we door de ouders, maar ook zeker de regering in een zwart daglicht worden geplaatst, omdat we onverantwoordelijk bezig zijn geweest. Maar een begin is gemaakt en met deze grote menigte moet de regering nu wel inzien dat een grote groep leerkrachten nu echt van mening is dat het niet langer zo door kan gaan. Men roept naar actie!! Maar hoe? Hoe gaan we nu verder?

Simar liet ons maandag weten dat we allen weer zouden samenkomen op 24 november van 17:00 uur tot 19:00 uur. Dit zou plaatsvinden bij het Frans Figaroa Station samen met de andere vakbonden (ALVAST, SCCA, IOWUA, UEA, S.T.T, OPPA, S.I.W.A, S.P.A, FTS, SABA en S.E.P.P.A). Op donderdag 25 november, vanaf 15:00 uur, zullen de vakbonden vanaf het Boy Ecury Park, bij de Juliana School in Oranjestad, naar het bestuurskantoor lopen om daar het manifest over te dragen aan de regering. Alle docenten werden hier wederom voor uitgenodigd. 

Na de bijeenkomst van maandag 22 november waren veel docenten van mening dat de opkomst van woensdag en donderdag zeker veel minder zou zijn. De docenten waren van mening dat veel docenten na 15:00 uur andere verplichtingen hadden, waar ze vaak niet onderuit konden komen. Ze willen wel, maar helaas kunnen ze dan niet. Misschien kan dit wel zo zijn. Maar is dit niet een beetje gemakzuchtig? Ieder strijd heeft zijn offer. Iedereen heeft natuurlijk na het werk zijn of haar verplichtingen. Veel mensen denken dat in het onderwijs de docenten halve dagen werken. Maar in realiteit komt het vaak voor dat docenten na hun reguliere schooltijd ook werk naar huis nemen. Doordat de manifestatie niet tijdens lesuren zal plaatsvinden kan de regering hier niets tegen doen. Zal de regering de ernst van de problemen dan toch inzien? Of zouden we tijdens de lesuren de straat op moeten gaan? Wij als docenten zouden bewust moeten zijn van het feit dat een dagje geen salaris minder erg zou zijn dan de 12,6 procent tot nader orde.

De menigte voor woensdag en donderdag was inderdaad iets minder, maar daardoor niet minder belangrijk. Donderdag was de opkomst toch voldoende om een standpunt te maken. Bij het parlementsgebouw werd eerst plechtig het Arubaans volkslied ter gehore gebracht. Wat mij toen opviel was dat iedereen, behalve een groot gedeelte van de politie, hun hoofddeksels afdeed. Waarom niet zou men denken? Is de politie niet voor het volk? Is de politie geen onderdeel van Land Aruba? Of wordt dan op deze wijze toch sympathie gekweekt voor de demonstranten, wat eigenlijk uit den boze zou kunnen zijn? Een beetje respect voor het volkslied had ik persoonlijk hier wel verwacht.

Hierna werd bij het parlementskantoor met enkele parlementsleden gesproken. Vanuit hier liep de menigte verder naar het bestuurskantoor waar een manifest werd overhandigd aan de minister-president, en de minister van onderwijs, namens de vakbond van de docenten. In dit manifest werden de stand- en uitgangspunten van het onderwijs weergegeven. Wat mij was opgevallen, was dat in dit manifest het lerende kind centraal stond. Hier werd niet de nadruk gelegd op de 12,6 procent en dat was naar mijn mening een goede zet. Natuurlijk is ons salaris belangrijk. Maar de ernst van alle bezuinigingen is niet alleen ons salaris. Juist de vele problemen in het onderwijs, zijn net zo belangrijk en verdienen ook de aandacht. Het onderwijs is het fundament van onze economie en de toekomst van onze kinderen. Misschien zullen we het nu niet meteen gaan zien, maar als we zo doorgaan dan zullen we dit na een aantal jaar zeker voor geheel Aruba ondervinden. We zijn dan genoodzaakt om steeds meer kennis en mensen uit het buitenland te halen. Wat meteen de vraag oproept, wie zou ons dan gaan regeren?

Binnen het onderwijs zijn er veel problemen als het gaat om het sociaal-pedagogische aspect. Problemen met concentratie, gedrag, emotie, mentale gezondheid en sociaal-economische aspecten waarin leerlingen niet in staat zijn om goed onderwijs te ontvangen. Docenten hebben niet altijd de ruimte, tijd en in sommige gevallen niet de expertise om deze problemen te behandelen. En toch wil de regering nog meer bezuinigen op remediërende docenten of interne begeleiders. Ook zijn er al jarenlang veel problemen met verouderde materiaal en infrastructuur. Er is niet genoeg materiaal om een les volledig en effectief te kunnen geven. Schoolmeubels zijn op sommige scholen kapot en op sommige scholen speelt slechte hygiëne een rol. En elke keer werd er door de regering gezegd dat ook hier geen geld meer voor is. Naast onze leerlingen willen we nu een eerlijk en respectvolle behandeling. De minister-president en de minister van onderwijs zullen hier werk van moeten maken. Hierna werd ook een manifest overgedragen en overhandigd aan minister-president namens de andere vakbonden die aanwezig waren en werd het volkslied wederom ten gehore gebracht.

Nu ligt het dus bij de regering. Dit thema zal worden besproken in de ministerraad. Wat zal hier de uitkomst van zijn? Zullen we hier tevreden over kunnen zijn? Of moeten we nu tijdens schooltijd een keer het werk neerleggen? We hebben nu in ieder geval gezien dat men zeker vóór 15:00 uur op een hogere opkomst zou kunnen rekenen. Met dit in gedachte, bent u de volgende keer weer bij?