18 maart, onze zwarte pieten discussie!

18 maart, een enorm belangrijke dag voor Aruba. Een datum die voor eenheid binnen de Arubaanse samenleving moet zorgen. Een datum waar iedereen trots op mag zijn. Sommige denken dat 18 maart pas een belangrijke datum is geworden vanaf 1976. Maar wie zijn geschiedenis goed kent, weet dat deze datum juist al vanaf 1948 een belangrijke datum voor Aruba is geworden. Toch wil een gedeelte van de Arubaanse bevolking liever dit niet weten of horen. In plaats van eenheid, zorgt de viering van deze datum voor verdeeldheid onder de bevolking. Elk jaar weer wordt de viering bij het monument van 18 maart op deze dag in twijfel getrokken. Het lijkt wel alsof deze dag onze “zwarte pieten” discussie is, die in Nederland elk jaar weer rond de periode van november/december begint.



Op Aruba werd op 18 maart, tijdens de Ronde Tafel Conferentie van 1948 in Nederland, voor het eerst een officieel verzoek aangeboden aan Koningin Wilhelmina voor autonomie voor Aruba. Om dit verzoek extra kracht bij te zetten, werd dit ondertekend door 2147 Arubanen. Ongeveer een jaar geleden had ik het hier ook over en was ik van mening dat deze 2147 personen voor niets hadden getekend omdat, naar mijn mening, deze historische gebeurtenis niet door iedereen waardig wordt herdacht en dat sommige mensen dit meer zien als een politieke stunt of te politiek gekleurd. Of anderen denken dat je hierdoor in plaats van de 2147 personen, Shon A. Eman herdenkt. En mocht dit zo zijn, wat is hier dan het probleem? Het politieke klimaat was natuurlijk in die tijd heel anders, de politieke partij de MEP was er toen nog niet en de rivaliteit tussen de politieke partijen was er toen nog niet echt. 18 maart zou juist een moment moeten zijn voor eenheid en respect voor wat onze voorouders hebben bereikt.

Ook Betico Croes vond deze datum enorm belangrijk voor Aruba en zag hier het belang van eenheid binnen de Arubaanse samenleving. Hij liet dit extra blijken tijdens een vergadering in de eilandsraad met de woorden:

“Señor Presidente, 18 di maart a wordo scogi pa motibo di e fecha 18 di maart 1948. E mester ta un dia di Aruba an unda tur conciudadano uni cu un sentiment y cu e mesun anhelo ta bay Wilhelmina Stadion y bisa porfin nos por canta nos Himno Nacional official, porfin nos por hisa nos bandera official di Aruba.”

Vertaling: “Meneer de president, 18 maart is gekozen om de reden van 18 maart 1948. Het moet een dag van Aruba worden, waar ieder lid van de bevolking een saamhorigheidsgevoel heeft en met dezelfde gedachte naar het Wilhelmina station zal gaan en eindelijk kan zeggen dat we onze officiële volkslied kunnen zingen en dat we eindelijk onze Arubaanse vlag mogen hijsen.”

Op 12 maart had ik via Facebook de personen binnen de regering een kleine vraag gesteld. Ik vroeg mij af wie tijdens de ceremonie van 18 maart bij het monument van 18 maart op zondag de regering zal vertegenwoordigen. Om de 2147 Arubanen te herdenken. Misschien wel verwacht, maar ik hoopte toch op een reactie.  Helaas was deze uitgebleven.

Misschien kan het bericht door sommige gezien worden al politiek gekleurd of aardig suggestief. Maar dat was zeker niet mijn bedoeling. Hier gaat het juist om de verbinding en het zorgen voor een eenheid. Het zou juist een mooi gebaar zijn om op deze manier ook de mensen te eren die in de Arubaanse geschiedenis een belangrijke rol hadden gespeeld door de regering. Blijkbaar willen de twee belangrijke politieke partijen hun eigen historische verhaal claimen. De een zal 18 maart vieren bij het monument van 18 maart en de ander zal dit doen bij Plaza di Betico. Zal dit ooit gaan veranderen?

Er is ook te veel gebeurd tussen de grote politieke partijen dat een toenadering niet snel zou kunnen plaatsvinden. Misschien zal dit uiteindelijk in de toekomst realistisch en haalbaar gaan worden. Wie zou dat denken? Misschien dat de “Fundacion 18 maart” de regering niet had uitgenodigd of dat de regering hier zelf geen waarde aan hecht. Er is blijkbaar te veel gebeurd tussen de gele en groene politieke partijen.

Je zou kunnen denken dat het juist voor de nieuwe partijen in de regering het een uitermate geschikt moment en kans is om hieraan toch deel te nemen. Ze hebben immers nog geen groot historisch verleden waar er nog geen negatieve gevoelens zijn ontstaan.  Ze kunnen juist een punt maken om de eenheid extra te bevorderen. Dat je voor een nieuwe toekomst wilt zorgen waarbij je niet wilt zorgen voor verdeeldheid onder de bevolking. Maar juist kan zorgen voor verbinding door op deze manier iemand binnen hun eigen partij en binnen de regering te sturen die ook bij deze herdenking op deze manier de regering zou kunnen vertegenwoordigen. Hopelijk voor volgend jaar? Laten we maar blijven hopen!