Spreek je uit!

Sinterklaas en piet zijn weer in het land. Afgelopen zaterdag was hij in Hellevoetsluis in Nederland aangekomen. Nu eindelijk weer met publiek, na drie jaar coronacrisis. Op Aruba kwam hij zondag aan bij de haven van Aruba Ports Authority (APA), waar de Sint werd verwelkomd door de minister van cultuur en financiën Xiomara Maduro. Vanaf de haven werd er een parade richting Plaza Padu gehouden. Een parade met gekleurde pieten. Ontzettend mooi om te zien dat er in deze parade een enorm groot gedeelte van de gekleurde pieten waren. Enkele zwarte/bruine pieten waren er te bekennen. Ook hier is langzame verandering doorgevoerd, om nu in te zien dat een zwarte piet niet meer van deze tijd is.

Dit was op 12 november 2011 wel anders. Waar tijdens de Sinterklaasoptocht in Dordrecht Quinsy Gario en Jerry Afriyie hardhandig door de politie gearresteerd werden, omdat ze hun recht op vrijheid van meningsuiting beoefende door te demonsteren tegen zwarte piet. In het begin sprak men in Nederland vol afschuw tegen deze twee demonstranten. Gedurende de jaren werd het steeds duidelijker dat zwarte piet nu eigenlijk niet meer van deze tijd is. Sinterklaas moet een kinderfeest blijven. Daar ben ik het zeker mee eens, maar dan wel een feest voor ieder kind. Steeds meer mensen waren tegen zwarte piet en waren het met Gario en Afriyie eens, maar waren toch bang om zich uit te spreken.

Terugdenkend aan de tijd van de arrestatie in 2011 had ik een t-shirt met de tekst “Zwarte piet is racisme” gekocht. Ik kan mezelf niet herinneren dat ik deze shirt ooit heb aangetrokken, maar ik was het wel zeker eens met de strijd tegen zwarte piet. Misschien werd mijn mening juist versterkt door de hardnekkige arrestatie van de politieagenten. De schoften die op hardhandige wijze hun macht probeerden uit te beoefenen door te denken dat ze boven de wet konden staan. Ik moest hier dan ook meteen denken aan de schoften die tijdens de avondklok op Aruba een vrouw op leeftijd in pyjama arresteerde doordat ze alleen op eigen terrein water naar buiten gooide. Door kritische journalisten op Aruba is men achter gekomen dat in tijden van de avondklok, wel degelijk mistanden door de politie zijn begaan. Maar dat hier meestal door de vingers werd gekeken en in een doofpot werd gestopt.

Volgende week zondag, 20 november 2022, begint de wereldkampioenschap voetbal in het gastland Qatar. Veel kritiek wordt er geuit met de gedachte waarom juist in Qatar deze belangrijke evenement gehouden moet worden. Vrouwenrechten en de arbeidsomstandigheden voor arbeidsmigranten van Azië en Afrika die werkten aan de bouw van de stadions zijn slecht.

Ik zal zeker met volle enthousiasme de wedstrijden proberen te bekijken, maar wel met de gedachte dat er veel arbeidsmigranten hun leven hebben gegeven om dit evenement te laten plaatsvinden. Niet alleen door de historische gebeurtenissen die binnen het veld zullen afspelen, maar juist ook door de verschillende gebeurtenissen die buiten het veld kunnen afspelen. Zullen er individuen van de verschillende nationale voetbalteams gaan opstaan? Of zullen er volledige nationale teams hun kritiek uiten tegenover het gastland Qatar? Welke supporters trekken het zich aan? Terwijl ze wel hun nationale team in Qatar steunen.

Hoewel eenheid en saamhorigheid belangrijk zijn. Zeker bij dit sportieve evenement waarbij dit enorm sterk naar voren komen, is het de individu die ook voor verandering kan zorgen. Die niet afwijkt van zijn idealen en steevast wilt vasthouden aan zijn normen, waarden en principes. Het is niet makkelijk als je voor iets staat, waarbij een groot gedeelte van de samenleving hier niet achter staat. Door eerlijk te zijn in sommige opvattingen. Net zoals eerlijkheid een enorme kracht is, kan het juist ook op sommige momenten een valkuil zijn. Is men bang? Of denkt men dat de gevestigde orde in een samenleving het altijd aan het juist eind heeft? Of ligt het aan de cultuur om jezelf niet uit te spreken over gevoelige onderwerpen die binnen de samenleving afspelen?



Het zijn juist deze unieke personen die de samenleving wakker proberen te schudden en het belang in zien dat we anders naar sommige “gevoelige” onderwerpen in de samenleving moeten kijken. Dat we met doorzettingsvermogen, kritische blijven en ons uitspreken, zodat er veranderingen kunnen optreden. Misschien zullen deze veranderingen heel langzaam optreden. Gaan er jaren overheen. Maar als ze eenmaal zijn bereikt, kunnen we eindelijk als een eenheid binnen een samenleving met gelijke rechten en kansen voor iedereen in volle geluk met elkaar samenleven.