Ronde van Aruba, the biggest challenge on the Island!

“Moge deze ervaring niet alleen een sportieve uitdaging zijn, maar ook een moment van persoonlijke groei, saamhorigheid en vreugde die nog lang in de herinnering zal voortleven.” - J. de Rover - Sergeant der mariniers / Chef Sport Mariniers Kazerne Savaneta (In het programmaboekje RVA)

De Ronde van Aruba bestaat uit een hardloopwedstrijd, die het hele eiland doorkruist en langs enkele van de meest adembenemende en ruwe landschappen van Aruba gaat. De exacte lengte van het parcours is 72 kilometer. In totaal zijn er zeven wisselposten, waarbij elke teamlid zijn teamgenoot moet vervangen en het parcours verder alleen moet afleggen. De rest van de teamgenoten, samen met een bestuurder die geen deelnemer is aan de loopwedstrijd, rijden dan achter hem of haar mee. In een voertuig met in de achterbak vaak een matras, een koelbox met voedsel en drinken en op het dak van de auto vaak een speaker om de hardloper met muziek aan te moedigen.

Als ik dit hardloopwedstrijd mag vergelijken, dan vergelijk ik deze met de Elfstedentocht van Nederland. Weliswaar is het geen 200 km dat men moet afleggen, maar met de 72 kilometer dat sommige hardlopers in hun eentje in één avond lopen is dit ook hier een ongekend buitenaards fenomeen. Vol bewondering keek ik dit jaar naar de prestatie van de vrouwelijke hardloopster A. Nicolaas die in haar eentje de route monsterlijk had uitgelopen. Wat een ongekende prestatie!

Vorige jaar deed ik niet mee, maar zat wel naast de chauffeur om een groepje van vier, waarin mijn zusje meedeed, met de auto te begeleiden. Ik had hierdoor een enorm fijne indruk gekregen van dit evenement. Ik zei toen dat mocht ik de kans krijgen, dat ik deze ronde zeker een keer met een groepje van vier zou willen doen.

Sportieve uitdaging

Ik had al een hele lange tijd niet meer hardgelopen. Begin van dit jaar ben ik samen met mijn oom weer begonnen. Een aantal kilometers, mandarijnen/appels en liters vocht verder. Met nieuwe hardloopschoenen, een beetje bloed, veel zweet, een enkele traan en een aantal kilo’s afgevallen, was ik weer klaar om een nieuwe uitdaging aan te gaan. Ons groepje bestond uit mijn oom, zusje en nicht en werden we tussen de talloze aanmeldingen uitgeloot om mee te mogen doen. “Nic Haul Ass”, team Nicolaas was ons groepsnaam, door oom bedacht. Nu was het aan ons om deze sportieve uitdaging aan te gaan. Wat een ervaring!

Persoonlijke groei

Ik moest van ver komen. Conditie was laag, maar om samen met mijn oom op vaste tijden te lopen maakte het voor mij een moment dat binnen mijn normale dagindeling als iets normaals werd gezien. Ik denk dat ik zeker een aantal jaren geleden er nog niet klaar voor was. Na alle ellende en het plotselinge overlijden van mijn vader zat deze nog in mijn geheugen en was het niet altijd even positief. Maar zeker begin van dit jaar zag ik alles weer wat positiever en moest ik mij niet schamen voor wie ik was. Ik had en heb niets verkeerds gedaan! Ik ben gewoon eerlijk, oprecht en rechtvaardig. Met mijn hart op de juiste plaats. Met God aan mijn zijde. Ik was een tijdje zeker niet mezelf, maar nu voel ik mij weer als herboren en merk dat ik mijn eigen persoonlijkheid heb teruggevonden. Ronde van Aruba heeft hier zeker mee geholpen. Ik voel mij nu sterker dan ooit! Mijn vader heeft vast en zeker vanuit de hemel alles kunnen volgen. Hij zou vast en zeker ontzettend trots op ons zijn geweest.

Saamhorigheid en vreugde

Tijdens de ronde voel je de saamhorigheid in je team. Ze moedigen je aan en helpen je als je net je deel van de ronde heb gelopen om dan even plat te liggen in de auto om even goed uit te rusten. Ook tijdens het hardlopen wordt je door je mede-deelnemers en de organisatoren aangemoedigd waardoor je ook hier sneller gaat lopen. Het gaat hier blijkbaar niet echt om het winnen, meedoen is al een ervaring. Ook de chauffeurs geven je de nodige motivatie door hun muziek. Ook voor deze chauffeurs is het een uitdaging om op elk moment alert te zijn, vooral in de ruwe gedeeltes van Aruba aan de noordkust. Wat een ervaring was dat om midden in de nacht, met de mooie sterren aan de hemel, in alle stilte door Arikok te rijden. Op de route in Arikok mag er geen muziek worden gedraaid en dan is het de stilte die dan overheerst. Met alleen het geluid van rollende banden van de auto’s en het geluid van het zand waar de hardlopen op lopen. Waar in Arikok zelf een witte vlinder langs mijn zusje voorbij fladderde en doorslaggevend was dat onze vader bij ons was!

Ook tijdens de route wordt je door het publiek, die op sommige plekken langs de kant van de weg staan, aangemoedigd. Ik had zelf niet gedacht dat er zoveel mensen langs de weg stonden, vooral in San Nicolaas! Vol enthousiasme en vreugde stond men langs de weg. En dit allemaal goed voorbereid met hun eigen stoelen, koelbox, lichtversieringen, koeienbellen in de hand en muziek. Wat was dat een enorm mooi gezicht om je naaste familieleden, vrienden en kennissen langs de weg zien staan. Dit zorgde weer voor de nodige innerlijke kracht om nog sneller te lopen.

Herinnering

Wat een bewondering heb ik voor de mensen die deze ronde hebben volbracht. Wat een bewondering heb ik des te meer voor mijn oom, zusje en nicht. Vooral mijn oom, die zelf tijdens zijn route een marinier voorbij heeft gelopen. Het was een eer en een voorrecht om de laatste meters in zijn schaduw te mogen lopen en zo de finish te mogen halen. De laatste loodjes zijn het zwaarst, maar eenmaal met z’n allen over de streep is de voldoening immens groot en kan men alleen maar vol enthousiasme praten over dit succesvolle evenement. Dit evenement zal altijd in mijn herinnering gegrift staan en nu tot mijn nieuwe fijne momenten gaan behoren. Het smaakt zeker naar meer. Hopelijk tot volgend jaar!