Je eigen overtuiging

Na een lange tijd besloot ik weer eens een aantal afleveringen te bekijken van de Amerikaanse dramaserie “Tour of Duty”. Een serie die vanaf 1987 tot 1990 op de televisie werd uitgezonden over de Vietnamoorlog. Deze serie bestaat uit drie seizoenen en het begint in het jaar 1967 in een basiskamp van Chu Lai. Het tweede seizoen start in januari 1968 en speelt voornamelijk af in de vliegbasis Tân Són Nhút in Saigon. In het laatste seizoen is het peloton gestationeerd te Camp Barnett en zijn ze onderdeel van een Special Force eenheid. Bij de laatste aflevering van het laatste seizoen werden de operaties die het peloton moest uitvoeren stopgezet en werd een nieuw peloton gevormd.

De serie werd tussen 1990 en 1993 in Nederland uitgezonden. Ik was toen tien jaar en ik was in die tijd erg geïnteresseerd in alles wat wel te maken had met het leger. Hier ging het niet om de historische betekenis van het leger en laat staan dat ik toen iets wist over de Vietnamoorlog. Mijn vader vertelde mij over een aflevering over soldaten, die op een dinsdagavond op een laat tijdstip werd uitgezonden. Ik kon het dus op mijn jonge leeftijd niet zien. Toch mocht ik van mijn vader deze serie bekijken en was hij elke keer zo vriendelijk om elke week een aflevering op zijn VHS-videorecorder op te nemen. Vanaf dat moment keek ik elke week naar Tour of Duty en werd het een belangrijk deel van mijn jeugd. Woensdagmiddag na school was het mijn moment om weer een aflevering te zien. Ik verheugde mij daar elke keer weer op. Ook de muziek uit de jaren 60 en 70, die elke keer tijdens deze afleveringen werden afgespeeld, werd een deel van mijn favoriete muziekkeuze. Historische achtergrond van de Vietnamoorlog speelde toen nog niet, maar dat veranderde later toen ik meer in geschiedenis begon te verdiepen. Achteraf zie je dat deze serie in die tijd vernieuwend was aangezien er sociale problemen als racisme, oorlogsmisdaden en drugsgebruik aanbod kwamen. Het historisch besef kwam bij mij enkele jaren later en was ik van mening dat deze Vietnamoorlog niet eens had mogen plaatsvinden. Vele soldaten zijn voor niets gestorven. En toch had je begrip en medeleven voor de soldaten die je doormiddel van de verschillende personages in de serie begon te kennen. Het waren toen je rolmodellen waar je respect voor had.

De laatste aflevering van Tour of Duty “Payback”, laat echt op verschillende manieren de tragedie zien van de Vietnamoorlog. Dit met name voor de soldaten die in Vietnam hun dienst hadden uitgezeten of juist nog hun dienst moesten volbrengen. Twee personages uit de serie, Alberto Ruiz en Danny Purcell, die hun dienst succesvol hadden volbracht en weer thuis in Amerika aankwamen, probeerden zich weer in het normale leven staande te houden. Dat lukte niet altijd. Ze kwamen in contact met mensen die totaal niets te maken wilde hebben met de Vietnamoorlog. Ze werden geconfronteerd met mensen die in hun ogen deze oorlog als onnodig en een verspilling van tijd zagen.

Waar ik hier nu even stil bij wil staan, is het fragment in de laatste aflevering van Tour of Duty met Danny Purcell, waarin hij samen met een collega van werk in een Amerikaans restaurant zit te wachten op een afspraak met een vrouw. Deze vrouw, Billie Jean komt samen met haar vriendin Lucille, die tevens ook de vriendin van Danny’s collega was. Ze maakten kennis. Danny is onder de indruk van Billie Jean en dit is dan ook het moment om haar voor het eerst beter te leren kennen. Deze ontmoeting begon eerst wat zenuwachtig, totdat Billie Jean Danny vroeg wat voor werk hij deed. Danny gaf hierbij aan dat hij als soldaat in Vietnam zat en nu een paar maanden weer terug was in Amerika. Hij is nu als timmerman werkzaam. Billie Jean stelde hem hierop de vraag of dit hem niet stoorde. Danny kon haar vraag niet begrijpen. Dit was dan ook het einde van hun ontmoeting. Billie Jean liep weg, maar ging kort nog met Lucille hierover praten. Ze was boos op Lucille. Billie Jean kon het niet geloven dat Lucille haar kennis liet maken met iemand die een aantal maanden geleden in Vietnam zat en hier onschuldige burgers vermoordde en hun huizen in brand had gestoken. Vele van deze soldaten waren verslaafd aan drugs en ze kon het niet geloven dat Lucille zou denken dat ze met zo iemand uit zou gaan. Zo hypocriet was ze nu ook weer niet en liep weg. Lucille kwam terug aan tafel en de enige verklaring wat ze nog aan Danny kon geven, was dat het om de oorlog ging en dat het haar speet. Vol ongemak en ongeloof bedankte Danny toch nog Lucille.

En dan denk ik bij mezelf, hoe moeilijk zouden deze veteranen het wel niet hebben gehad om elke keer zichzelf te moeten verdedigen voor het feit dat ze in Vietnam waren en ze juist met volle overtuiging streden voor de vrijheid van de Vietnamezen tegen het communisme. Dat ze door Amerika werden opgeroepen om deel te nemen en dat ze misschien later tot het besef kwamen dat Amerika hun in de steek had gelaten en dat deze oorlog door vele als tijdverspilling en onnodig werd gezien. Dat hadden de makers van de serie goed weergegeven in een ander fragment in de laatste aflevering van Tour of Duty met de personage Alberto Ruiz. Alberto komt dan tot de conclusie dat hij en vele soldaten in Vietnam voor niets daar waren geweest en vele voor niets zijn gestorven. Maar dat dit juist voor hem zoveel betekende.

Ik geloof dat deze veteranen voor een lange tijd een eenzaam leven hebben gehad. Ze hadden hun overtuiging en hun plicht als soldaat in Vietnam en daar stonden vele voor de honderd procent achter. Ze werden tijdens de oorlog niet meer door het Amerikaanse volk gesteund en men liet hen links liggen. Ondanks dit alles bleven vele veteranen trots op wat ze hadden bereikt in Vietnam.

Wat is het moeilijk om sterk in je eigen overtuiging te blijven geloven. Zeker als een groot gedeelte van de bevolking niet deelt in je overtuiging. Blijf je dan achter je standpunt staan? Ook al heb je ongelijk? Kun je dan toegeven dat je fout zat? Of ga je er tegenin, ook al zat je fout? En wat gebeurt er als je door je overtuiging uiteindelijk toch gelijk lijkt te hebben? Kunnen andere hun trots opzij zetten en je gelijk geven?

Ik denk dat je uiteindelijk altijd achter je eigen overtuiging moet blijven staan. Ook al kan dit soms leiden tot eenzaamheid en onbegrip van velen. Ik denk dat je op deze manier jezelf niet kan en zal verliezen. Ik merk dat tegenwoordig vele de makkelijkste weg nemen en zelf niet voor zichzelf kunnen kiezen. Zonder erbij na te denken doen ze wat de meerderheid van hun verwacht. Ook al heb je misschien je bedenkingen. Leef je dan om andere tegemoet te komen? Of leef je dan juist voor jezelf? Kun je jezelf dan nog in de spiegel aankijken als je fout blijkt te zijn? Zijn we dan zo bang om door andere anders gezien te worden? Ik denk dat je altijd eerlijk tegenover jezelf en anderen moet blijven. Dat je altijd op bepaalde momenten voor jezelf moet afvragen of je het goede wel doet. Komen je overtuigingen overeen met je eigen gedachten? Ook al worden deze door velen als normaal of abnormaal gezien. Je moet blijven vasthouden aan waar jezelf voor staat. Blijf altijd bij je principes. Hoe moeilijk dat soms ook is. En mocht je toch op een gegeven moment achter komen dat je fout zat, stel dan je overtuiging bij. Blijf dan niet liegen om alleen maar je gelijk te halen bij anderen terwijl je weet dat je fout zit. Wees eerlijk en geef je fout toe. Dit zou uiteindelijk niet gezien worden als zwakte, maar juist als volledige sterkte en enorm veel moed.