Het vijfde Nationale Onderwijs Congres - Eendracht maakt macht!

Dinsdag 1 november 2022, het vijfde Nationale Onderwijs Congres van Aruba. Een congres die door de Stichting Katholiek Onderwijs Aruba (SKOA) en de Rolf groep vanuit Nederland in het leven is geroepen. Waar op deze speciale dag lezingen worden verzorgd betreft verschillende belangrijke thema’s binnen het onderwijs. Voor een groot gedeelte van de docenten weer een dag waarop men vol nieuwe inzichten, ideeën, inspiratie en motivatie naar huis gaan.

Ik had gedacht deze onderwijsdag te moeten missen, aangezien ik dit jaar bij een nieuwe stichting, Stichting Protestants Christelijk Onderwijs Aruba (SPCOA) werkzaam ben. Gelukkig is er vanaf dit jaar voor gekozen om op deze dag de docenten van SPCOA hierbij te betrekken. Dit vind ik geweldig. Aruba is een klein eiland. En ook al willen we graag alles alleen doen, op een klein eiland als deze, ben ik van mening dat we de krachten moeten bundelen om de kwaliteit vast te stellen, te creëren en te behouden.

Door covid werd er vorig jaar gebruik gemaakt van digitale ontmoetingen met de Rolf groep vanuit Nederland. Zo had elk docent keuze uit een aantal lezingen die men op school digitaal kon volgen. De meningen bij deze congres dag liepen vaak uiteen. Sommige vonden deze dag waardevol. Andere vonden het helaas tijd- en geldverspilling. Misschien had dit juist te maken met een aantal lezingen die niet goed aansloten op het niveau van het basisonderwijs of voortgezet onderwijs. Of had men zorgen die op dat moment veel belangrijker werden gezien? Zoals zorgen over covid, de 12,6 procent en de toekomst van het onderwijs.

Dit keer werden de groepen verdeeld en ging de eerste groep naar hotel de Hilton, waar ze in de ballroom bij elkaar kwamen. Hierna werden er in verschillende zalen lezingen gehouden. Groep A bestond voornamelijk uit basisschooldocenten. Blijkbaar zou groep A lezingen krijgen die gericht waren op thema’s binnen het basisonderwijs. In de middag, na de lunch, ging groep A terug naar school. Hier kreeg men hun laatste lezing.

Ik zat in groep B, wat voornamelijk voor het voortgezet onderwijs bedoeld was, dacht ik zo. Natuurlijk ben ik wel van mening dat we allen als docenten deze dag samen moeten beleven. Want ook wij kunnen leren van onze basisschoolcollega’s. Maar logistiek lijkt dit mij wat ingewikkelder en blijft deze indeling voor nu wel de juiste optie.

Groep B kreeg in de ochtend verschillende lezingen op verschillende scholen. Mijn eerste lezing op school werd naar mijn mening geen groot succes. Wel moet ik hierbij zeggen, dat de moeilijkste doelgroep waaraan je een lezing zou moeten geven, wel docenten zijn. Maar het is natuurlijk ook niet leuk om te horen dat de spreker maar twee dagen de tijd had om zich goed voor te bereiden. Het onderwerp als taalbeleid werd op het bord geparkeerd, zodat we het niet zouden vergeten. Mocht er nog tijd over zijn, zouden we het hier nog over kunnen hebben. Helaas zijn we hier niet aan toegekomen.

Misschien bedoelde de spreker het goed, maar bijna tot aan het einde van deze lezing moesten we op zoek gaan naar ons eigen “Inner leader”. Een aantal collega’s en ik haakten tijdens deze sessie af. Het werd naar mijn mening een beetje zweverig en het kreeg een donker karakter. Ik vond het na een tijdje beangstigend en gelukkig was ik niet de enige. Misschien had mijn gevoel wel iets te maken met wat ik een aantal maanden/jaren geleden had meegemaakt. Een periode vóór en tijdens het scheidingsproces. Ik wil er verder niet op in gaan, maar mensen… met alle respect, laten we onze christelijke normen en waarden behouden en ons niet met deze gevaarlijke duistere praktijken bezighouden.

In de middag, na de lunch, werden we verzocht naar het Hotel de Hilton toe te rijden. Ik kon snel een parkeerplek vinden en ik vond dit logistiek goed geregeld. Dit kwam natuurlijk ook mede doordat het ochtendprogramma van groep A was afgelopen.

Bij de ingang van de ballroom werd ik hartelijk en warm begroet door het personeel en collega’s van SKOA. Ik voelde mij meteen thuis. Ik wil hier niet spreken van ex-collega’s, want ik zie mijn collega’s nog altijd als collega’s. Waar je nog altijd mee kunt samenwerken. Dat we gezamenlijk, als docenten, onze kwaliteiten kunnen blijven ontwikkelen. Bij deze ontmoeting moest ik heel even denken aan het feit dat we gelukkig niet meer in de tijd van de 80-jarige oorlog leven. Want mocht dat zo zijn geweest; dan was ik al meteen als afvallige Katholiek, die nu op een Protestantse stichting zit, als een ketter aangesproken en kon ik de brandstapel helaas op dat moment niet ontwijken.

Ik vond het mooi om te zien dat we samen, met de twee stichtingen (SKOA en SPCOA), dit congres konden volgen. Het versterkt juist ons kracht om samen als één team onze kwaliteiten te bundelen en ervoor te zorgen het beste uit onszelf te halen en uiteindelijk weer het beste uit onze leerlingen te kunnen halen. Ik ben daarom nog altijd van mening dat we, bij het maken van het schriftelijke examen, deze weer samen moeten ontwikkelen. Ik ben bang dat in de huidige situatie juist de kwaliteit, de creativiteit en het niveau zal afnemen en de werkdruk alsmaar zal toenemen. Het kan in de huidige situatie zo zijn dat de leidinggevende het prettig ervaren, maar dat er binnen het veld hier juist anders over gedacht wordt. We kunnen toch niet zonder elkaar. Want als we elkaar kunnen helpen, dan is er toch niets mis mee dat de stem van een docent van SKOA opnieuw wordt gebruikt bij een schriftelijk examen van de SPCOA. Dan weten we eigenlijk heel stiekem van elkaar, dat we elkaar nodig hebben.

Ik ben van mening dat tijdens een schriftelijk examen of centraal proefwerk, we ons kwaliteit moeten vaststellen om zo ons niveau te behouden. Dit zou kunnen doormiddel van een toetsmatrijs of doormiddel van anderen het schriftelijke examen te ontwikkelen buiten het werkveld. In plaats van de lesgevende docent, kan deze taak door gepensioneerde professionele docenten toegeschreven worden. Natuurlijk met een nodige toepasselijke vergoeding. Op deze manier blijft het niveau en kwaliteit gewaarborgd en kunnen we in zijn geheel de kwaliteit van bijvoorbeeld de slagingspercentage beter beoordelen. Je zal dan zelf een stap verder kunnen gaan en zelf af kunnen vragen of het schriftelijke examen wel door dezelfde docenten nagekeken moeten worden.

De meningen van de verschillende docenten bij de Nationale Onderwijs Congres van 1 november 2022 liepen uiteen. Ik vond het enigszins jammer en ongemakkelijk toen bij het welkomstwoord de Katholieke pastoor alleen voor de Katholieke scholen ging bidden. Blijkbaar een foutje en was hij hier niet van bewust dat er ook docenten van een Protestantse stichting meededen. Wat mij ook was opgevallen was wel het feit dat de minister van Onderwijs nergens te bekennen was. Misschien gaf hij in het ochtendprogramma al een toespraak en hebben we deze helaas gemist.

Sommige vonden het gedeelte van de toespraak over toerisme te lang en niet aansluiten op het onderwijs. De vrouwelijke collega’s waren wel ontzettend te spreken over haar mooie gele jurk die ze droeg. Ik ben zelf van mening dat juist de toespraak over toerisme niet weg te denken is binnen de generatie waar we nu les aan geven. Deze jongeren zullen hier voor een groot deel wel degelijk mee te maken gaan hebben. We zien onze dienstensamenleving langzaam veranderen in een datasamenleving waar we in het onderwijs nog niet ver ontwikkeld in zijn. We hebben hier nog geen duidelijke visie over. Of we hebben wel een visie, maar die wordt om de vier jaar weer te niet gedaan, door een nieuwe regering die totaal weer andere ideeën heeft. Dit meestal met zo min mogelijk investeringen.

De inhoud van de lezingen waren in het algemeen goed, zeker die bij de Hilton. Het is misschien organisatorisch veel werk, maar misschien zou voor volgend jaar de mogelijkheid kunnen worden geboden, om docenten voor lezingen vroegtijdig te laten kiezen. Of doormiddel van een vragenlijst waarin het duidelijk wordt welke lezingen bij docenten aanspreken. Men is hier dan ook van mening dat het niet bij één congres moet blijven. Na de lezingen moeten er bijvoorbeeld vervolgworkshops aan kleine groepen worden gegeven. Zodat er hier verder in ontwikkeld kan worden. Anders is men het weer na een jaar vergeten en is er weinig vooruitgang geboekt. Het zal dan weer snel gezien worden als geld- en tijdverspilling.

Ook een duidelijke tip van een docent die ik heb kunnen spreken; betrek bij het congres ook eens ons doelgroep erbij. Dat we de jongeren kunnen betrekken om samen met deze jongeren in gesprek te gaan. En we ons hierbij af kunnen vragen: “Wat motiveert deze jongeren?” “Wat zijn de successen en ontberingen van jongeren die in het buitenland gestudeerd hebben?” Om dan tot de conclusie te komen hoe we ons doelgroep voor de honderd procent van dienst kunnen zijn.

Ik hoop dan ook van harte dat we nog altijd samen met de verschillende stichtingen, met alle docenten en jongeren, het Nationaal Onderwijs Congres kunnen blijven voortzetten. Eendracht maakt macht!