Fijne kerstdagen!

De dageraadsmissen (Misa di Aurora) zijn op Aruba weer ten einde. Negen dagen lang, vanaf 16 december tot 24 december, kon je om 5 uur in de ochtend kerkdiensten bijwonen in de verschillende Katholieke kerken op Aruba. Men moet hier vroeg voor op staan en dat blijft voor vele op sommige momenten een zware beproeving. Dit doordat sommige de moeite hebben om op te staan of omdat ze na een kerkdienst nog moeten werken. Een traditie dat op Aruba vrijwel uniek en prachtig is. Kerkdiensten ter voorbereiding op de nachtmis, om de geboorte van Jezus Christus te vieren.

Het is een traditie die in de vroegere jaren veel aanhang had onder een grote Katholieke gemeenschap op Aruba. Tegenwoordig gaan vooral ouderen naar deze diensten. Misschien ook wel als een soort herinnering op hun eigen jeugd, waarbij ze met hun ouders deze fijne momenten samen beleefden. Om op deze manier weer het verlangen in vroegere tijden, een zekere nostalgie, opnieuw te beleven. Waarbij gezamenlijk deze mooie momenten gevierd kunnen worden met de gehele familie.

In tijden van Corona moesten de kerkbezoekers zich laten registeren en was zingen verboden. Vorig jaar moest men nog mondkapjes opdoen en mochten koren wel zingen, maar moesten ze gebruik maken van microfoons. De naweeën van Corona zijn tegenwoordig nog zichtbaar. Tijdens de dageraadsmissen is het mij opgevallen dat er nog een handje vol mensen een mondkapje draagt. Misschien is men verkouden of heeft men nog de angst voor een coronabesmetting. Voor velen in de kerk geldt dit niet en is men blijkbaar gerustgesteld dat de pandemie voorbij is. En toch kiest men ervoor om, voordat er brood en wijn wordt uitgedeeld, het vredesgroet niet met het schudden van de hand te geven. Deze wordt nu vrijwel met een vredesteken doorgegeven. Vroeger begroette je, je naaste familie met een vredeskus, zoenen op de wang, het schudden van de hand of een omhelzing. Maar nu komt dit maar zelden voor. Zijn we in korte tijd zo veranderd? Tradities veranderen met de tijd. Blijkbaar ook in dit geval. Ik hoop alleen niet dat we hierdoor ons minder menselijk gaan gedragen tegenover elkaar. Wel wordt elk kerkdienst afgesloten met koffie en een heerlijke versnapering waarbij familieleden en vrienden even gezellig samenkomen.

In Nederland worden deze dageraadsmissen zelden gevierd. Ik had in Nederland alleen de nachtmissen bijgewoond. In de sneeuw, in het donker en in de kou. Met de auto naar de kerk om hier met een dikke jas, handschoen en sjaal de nachtmis te vieren. Het is toch wel een groot verschil vergeleken met Aruba., waar je zonder jas en netjes gekleed in de kerk zit.

Pas toen ik op Aruba ben gaan wonen heb ik de dageraadsmissen mogen meemaken. Sommige indrukwekkender dan anderen. Eerlijk gezegd mis ik die momenten nu wel. Waarbij je in een relatie het geloof samen mag belijden. Tijdens de kerstperiode in het jaar 2020 was het voor mij een periode die geen fijne momenten met zich meebrachten. De kerstperiode moest juist een periode brengen van gezelschap en vreugde met familie en vrienden, wat echter in die tijd zeker niet het geval was. Het werd een tijd van teleurstelling, verdriet en onzekerheid. Hierna deed corona zijn intrede, wat ook weer voor veel verandering zorgden.

Dit keer voel ik weer een zekere rust, geluk en vrede om de kerstperiode weer langzaam te kunnen vieren met familie en vrienden. Ook de dageraadsmissen deden mij weer goed. Als hoogtepunt van deze ochtenden was wel de kerkdienst bij de Sint-Annakerk ten noorden van Aruba. Daar werd in de landstaal het Gregoriaans ten gehore gebracht. De middeleeuwse muziekstijl die zich kenmerkt door zijn eenstemmigheid zonder begeleiding van instrumenten. Hier moest ik dan ook meteen denken aan Wishful Singing, een ensemble bestaande uit vijf klassieke zangeressen die ook, in samenwerking met Herman Finkers, vanaf 2017 in het Gregoriaans zingen. Op Youtube is Wishful Singing met de titels: “Statuit ei Dominus” en “Indisch Onze Vader”, de moeite waard te beluisteren. Zeker de laatste titel, zorgt naar mijn mening voor rust en kracht in moeilijke tijden.

Net zoals in Nederland vieren we op Aruba Kerstmis met de traditie van het opzetten van een kerstboom en het uitwisselen van cadeaus. Het krijgen van cadeaus is leuk. Maar wat het nog leuker maakt, is wel het geven. Dit keer was het uitzoeken van de cadeaus voor mij weer een extra uitdaging. Ik ben van mening dat een goed cadeau pas echt een goed cadeau is, als men hier echt de moeite en tijd voor heeft gedaan om na te denken aan een cadeau die echt bij je vrienden of familie past. Dat geeft een cadeau extra waarde!

In Nederland eet men vaak traditionele kerstgerechten zoals de rollade, de kerststol en gourmetten ze heerlijk samen met familie en vrienden. Op Aruba mag de ham en de ayaca, die oorspronkelijk uit Venezuela komt, niet ontbreken. Ayaka is een klein pakketje van onder andere maïsmeel en kip die in bananenbladeren gewikkeld en gekookt wordt.

Hoewel sommige tradities verschillen, delen beide landen de gezelligheid en vreugde van het vieren van Kerstmis met familie en vrienden. Het is een tijd om dankbaar te zijn voor wat we hebben en om liefde te delen met degenen om ons heen. Hier mag niemand zich uitgezonderd voelen.

Het is belangrijk om onze kersttradities te koesteren en door te geven aan de volgende generaties, zodat we kunnen blijven genieten van deze speciale tijd van het jaar. Laten we ons dus allemaal verheugen in de vreugde van Kerstmis, ongeacht waar we zijn of welke tradities we volgen. Dit samen met onze vrienden en familieleden waar we erg veel van houden. Dat is al een bijzonder cadeau. Fijn kerstdagen toegewenst!