Een dag vol waardigheid en respect!

Op 4 mei herdenken we niet alleen in het Koninkrijk der Nederlanden, maar ook op Aruba de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en oorlogssituaties daarna. Deze herdenking is van groot belang voor het eiland, omdat het ons eraan herinnert dat ook Aruba betrokken was bij deze donkere periode in de geschiedenis.

Hoewel Aruba tijdens de Tweede Wereldoorlog niet werd bezet, was het eiland wel van enorm strategisch belang voor de geallieerden en de Duitsers. Dit vooral door de Lago Oil & Transport Company en de Arend Petroleum Maatschappij (Eagle). Samen met Curaçao verwerkten de Lago 80% van de kerosinevraag voor de Britse Royal Air Force. Op 16 februari 1942 werd door de Duitse onderzeeër U-156 de allereerste aanval op het westelijke halfrond een aanval op Aruba verricht. Doordat de onderzeeër explodeerde liep de raffinaderij gelukkig geen schade. Wel werden er drie olietankers getorpedeerd.

Het herdenken van de slachtoffers op 4 mei is dan ook een belangrijk moment voor Aruba om stil te staan bij deze geschiedenis en om de slachtoffers te eren. Zo worden naast Boy Ecury, de 128 Antilianen uit Aruba, Bonaire en Curaçao herdacht. Door te herdenken laten we zien dat we ons bewust zijn van de impact van de oorlog en dat we onze waardering tonen voor degenen die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid en die van anderen.

Doordat Aruba zelf niet door de Duitsers als eiland bezet werd, is het meer dan begrijpelijk dat Bevrijdingsdag op 5 mei hier als een normale werkdag wordt gezien. Niet iedereen op Aruba staat stil bij Dodenherdenking. En toch staan er elke jaar weer een handjevol mensen om deze herdenking van 4 mei bij te wonen.

Vorig jaar liep deze herdenking helaas uit tot een enorme teleurstelling. Er werden fouten gemaakt, die eigenlijk niet hadden mogen gebeuren. Dit doordat de ceremoniemeester een pagina van het draaiboek had overgeslagen en hierdoor de volgorde van de ceremonie niet werd gevolgd. Waardoor de taptoe niet op tijd werd bespeeld, de twee minuten stilte door de ceremoniemeester onderbroken werd en de volksliederen na de twee minuten stilte niet werden bespeeld. Ik heb mijn ongenoegen kenbaar gemaakt bij de organisatoren van Camarada en bij de Marinierskazerne van Savaneta. Ik hoopte dat hierdoor volgend jaar de Dodenherdenking op de juiste manier waardig herdacht zou worden. Het komt vast en zeker niet alleen door mijn commentaar en column van vorig jaar. Want ik weet zeker dat ook anderen een geheel ander verwachting hadden van de herdenking van vorig jaar en dat ze hier ook hun ongenoegen over gegeven hadden.

Vandaag verliep de herdenking uitermate plechtig. Vol waardigheid en respect. De organisatie, ceremoniemeester, de scouting, DOW (Dienst Openbare Werken) en andere betrokkenen mogen enorm trots op deze herdenking zijn. Niet alleen werd deze dag vol waardigheid en respect herdacht, maar heeft men echt de tijd en energie genomen om deze herdenking plechtig te laten verlopen. Dit keer werden mijn vader en ik verrast. Normaal gesproken parkeren we de auto langs L.G. Smith Boulevard. Bij de rotonde van John F. Kennedy Education Center was de weg afgezet en moest ik de Vondellaan inrijden. Vlakbij de Beth Israël Synagoge heb ik mijn auto kunnen parkeren.

Al vanaf gisteren was de DOW bezig om de plaats bij het monument netjes te maken. Het verbaasde mij een beetje dat ik toen de bronzen plaquette bij het monument voor Antilliaanse Gevallenen niet zag. Dit werd echter bij aankomst duidelijk doordat ik deze bronzen plaquette nu keurig zag en dat men deze schoon heeft kunnen maken. Hierdoor werd de goudgele tekst door de zon sterker naar voren gebracht waardoor je de tekst nog beter kon lezen. Ook lag er een rode loper naar het monument toe. Die was er vorig jaar niet. 

Rond kwart voor zes stond de eenheid van het Korps Mariniers als gewapend wacht klaar. De Arubaanse en Nederlandse vlag waren al halfstok gestreken. Nu was het wachten op de Gouverneur Zijne Excellentie Alfonso Boekhoudt, die in plaats van via de Adriaan Lacle Boulevard, nu via L.G. Smith Boulevard kwam aanrijden. Een wijziging die zeker enorm gewaardeerd mag worden, aangezien nu op deze manier men minder last had van de voorbijrijdende auto’s tijdens de ceremonie.

Naast de minister-president waren een aantal ministers en hoofdcommissaris van de politie aanwezig, die vorig jaar er niet bij waren. Ik kreeg de indruk dat het belang van herdenken nu hierdoor extra waarde en respect ontving. Wat zeer te prijzen viel. Na het gebed door een militaire geestelijke werd de eerste krans gelegd door de Gouverneur en sprak de minister-president enkele woorden tot de menigte. Ook werd een gedicht voorgedragen. Net voor zes uur werd de taptoe bespeeld, waarna klokslag zes uur de twee minuten stilte in acht werd genomen. Naast de taptoe, die voor kippenvel kan zorgen, kwam het mooiste en indrukwekkende moment na de twee minuten stilte. Omringt door stilte werden, door twee bemanningsleden van de Mariniers de twee volksliederen eerbiedig en vol waardigheid gespeeld. Eerst de Nederlandse en daarna het Arubaanse volkslied. Hierna werden de rest van de kransen gelegd en kon men langs het monument de laatste eer bewijzen.

Zeker heel anders dan hoe het vorig jaar ging. Ik wil daarom nogmaals benadrukken dat ik deze dag zeker niet snel zal vergeten. Dat we op een zeer plechtige manier samen deze dag zeer waardig en vol respect mochten beleven. Om op een eerbiedige manier stil te mogen staan bij de slachtoffers van de oorlog. Dat we mogen leven in vrijheid en vrede en we op deze manier de herinnering aan de slachtoffers en hun offer nooit zullen vergeten.